Heartbeat ParadeAlbum

Het mooie van ‘progressieve’ rock is dat je steeds weer verrast wordt. Natuurlijk, een nieuw album van – pakweg – Porcupine Tree of Marillion is óók spannend, maar binnen zekere grenzen weet je altijd wel ongeveer wat je mag verwachten. Het debuutalbum van Heartbeat Parade, een jonge band uit Luxemburg, is progrock met de nadruk op ‘prog’ én ‘rock’ en verrast in elk geval zeer zeker.

Wat gebeurt er als je King Crimson in één ruimte zet met, laten we zeggen Biohazard en Unkle? En vooruit, dan gooien we er ook nog wat Muse bij. Deze jongens lijken op geen van deze bands, maar dan heb je een beetje een idee wat voor een elementen je allemaal kunt tegenkomen op deze plaat.

Moest ik er een genre-label aan hangen dan zou ik ‘mathrock’ het dichtste erbij in de buurt vinden komen. Strak, heftig en veel tempowisselingen. Maar ik zei ook ‘King Crimson’ en Heartbeat Parade stopt afwisseling in de muziek die mij doet denken aan het beste werk van deze Britse band. Intelligentie en vakmanschap. Begrijpt u een beetje welke kant ik op wil?

Het opvallendste aan deze band is trouwens niet de muziek per se, maar het gebruik van (vocale) samples. Er is geen zang en op die manier is het eigenlijk instrumentaal in strikte zin. De band vangt dat op door samples te gebruiken van diverse massamedia: tv, radio, internet. Op die manier slagen ze erin om toch een zekere ’tekst’ aan de muziek te geven. Met een boodschap, dat ook nog, want deze band hééft een boodschap. Kijk maar eens naar de titels van de eerste vier nummers, die horen duidelijk bij elkaar en vormen een zin die niet mis te verstaan is: Out Of The Silence…, Unspoken Truth Will Emerge… To Become Louder Than… Their Weapons. Veel samples over politiek, oorlog en misstanden in de wereld. Overigens gaan veel nummers naadloos in elkaar over.

Maar hoe inventief ook, het gebruik van deze samples gaat op den duur toch een beetje vervelen, hoe goed verder de muziek ook is. Mij bekruipt ook bij veel nummers het gevoel dat deze band de samples lang niet altijd nodig heeft. Op eigen kracht doen de instrumentale stukken het meestal prima. Luister maar eens naar The Quick Brown Fox Jumps Over The Lazy Dog (waren de titels op?). Lekker ruimtelijke slaggitaarintro met op de achtergrond de ‘pling’ uit het intro van Pink Floyd’s Echoes. Wanneer de heftige gitaarpartij invalt (na een sample die aftelt naar 1, dat is dan wel weer grappig) volgt er een stuk waar Muse – daar zijn ze dan – nog een puntje aan kan zuigen. De opgewonden Russische meneer (gok ik) die op de achtergrond wat roept, kan me dan gestolen worden. Al was het alleen maar omdat ik het toch niet versta.

Maar genoeg gemopperd. Deze jongens kunnen echt wat. De muziek is afwisselend, rijk aan ideeën en vooral retestrak gespeeld. Voor een voorbeeld daarvan, beluister Leaving Nantucket of Burning Water, die beide op de website beschikbaar zijn. Heartbeat Parade liet trouwens in Nederland al wat publiek ademloos achter, op 1 juni van het afgelopen jaar in 013 in Tilburg bijvoorbeeld. De plaat is wat mij betreft intrigerend genoeg om de band te gaan bekijken, mochten ze weer eens in de buurt komen. Ik zie uit naar een eventueel volgend album, maar dan hopelijk minder overdadig gelardeerd met samples. Dit album krijgt van mij – ondanks de samples – toch nog een 8.

Marcel Debets