HeartscoreAlbum

Heartscore is het project van Dirk Radloff, een getraind klassiek muzikant. Hij heeft als uitgangspunt voor deze plaat een aantal Engelstalige gedichten genomen van dichters als Stephen Crane, e.e. cummings, William Blake, Langston Hughes, Edgar Allen Poe, Henry Wadsworth Longfellow, John Crow Ransom en Ralph Waldo Emerson. Daarbij heeft hij muziek gecomponeerd. Dat is nog best een kunst, want gedichten storen zich in principe veel minder aan afspraken als regellengte, coupletlengte en ‘bekbaarheid’, allemaal eigenschappen die je van een songtekst wel mag verwachten. Je moet je muziek om de woorden heen knutselen en dat is nog niet gemakkelijk.

Desondanks slaagt Radloff er hier en daar in om de hartenkreten van – in sommige gevallen – reeds lang gestorven dichters om te zetten in knappe composities. Zijn muziekstijl kenmerkt zich door een combinatie van totaal over the top rock à la Queen, The Darkness en vroege Yes. Het resultaat is een soort art-rock met een duidelijk jaren ’70 gevoel.

Door de gekozen muziekstijl én de gekozen gedichten zijn de meeste nummers nogal wispelturig aaneengeregen gitaarriffs; slechts enkele titels op “Straight To The Brain” zijn min of meer normale liedjes. Die zijn overigens niet persé beter.

Het grote probleem van deze plaat – ervaren lezertjes zagen het al aankomen – is dat Radloff het allemaal wel redelijk knap bedacht heeft, maar op geen stukken na kan uitvoeren. Toen ik zijn plaat een keer aan kennissen liet horen, meenden ze met een zwakzinnige te maken te hebben. Of ze daarbij vooral dachten aan Radloff, die hem gemaakt had, of aan mij, die hem nog draaide ook, lieten ze wijselijk in het midden. Wát een rare herrie maken Radloff en zijn muzikale gasten van dit materiaal!

Belangrijkste struikelblok is Radloff’s zangstem: een even parmantig als onvast stemgeluid met een heftig ‘Allo Allo-Duits’ accent, dat moeilijk serieus te nemen is. Zijn gitaarspel is niet erg strak, maar hij wordt daarbij ook bepaald niet geholpen door drummer Warweg. Warweg is een veelgevraagd studiodrummer, maar op “Straight To The Brain” paart hij een tomeloos enthousiasme aan het ritmegevoel van een dode gnoe. Niet zelden trommelt hij vreselijk druk en onstrak achter de muziek aan, liefst met dubbele bass-drum. Om eerlijk te zijn kan hij dat niet altijd helpen: Radloff vroeg hem pas toen de andere instrumenten al op de band stonden.

De plaat is ook nog eens eentonig van klankkleur, omdat de begeleiding in elk nummer slechts bestaat uit drums, bas en gitaar waarbij Radloff zijn gitaar steeds op hetzelfde overstuurde standje laat staan. Er zijn maar twee nummers die een andere klankkleur hebben: het rommelige The Schoolboy dat erg geholpen wordt door de vleugjes trompet, piano en viool en slotnummer The Day Is Done, dat een klassiek thema heeft met strijkers en andere (onbenoemde) instrumenten. Helaas zijn de klassieke partijen hier weer wat knullig uitgewerkt. Radloff kan niet echt goed arrangeren, alleen de koortjes zijn steeds verrassend goed bedacht. Maar die zijn dan weer niet goed gezongen.

Het is – om kort te gaan – jammer dat collega Maarten Goossensen de titel ‘slechtse plaat van het jaar’ al geclaimd heeft voor Chaneton, anders had ik het wel geweten. In de handen van een capabele groep muzikanten en zangers was er van het bij vlagen zeker verdienstelijke materiaal een heel aardige en interessante plaat te maken geweest. In de handen van Heartscore wordt het een potsierlijk en vervelend potje dat we maar snel moeten vergeten.

Erik Groeneweg