Findlay, HeatherAlbum

Ruim dertien jaar vormde ze samen met Bryan Josh het kloppende hart van de band Mostly Autumn, maar tot ieders verrassing verliet ze in januari 2010 de band om een solocarrière te starten en zich meer met het moederschap te kunnen bezig houden. Best dapper om een band met naam in te ruilen voor een nieuw avontuur.

Het 21 minuten durende “The Phoenix Suite” is haar eerste stap als solozangeres. Het is de eerste in een serie van ep’s. Ze heeft niet alleen een kleine metamorfose aan haar uiterlijk doorgaan, ook muzikaal gooit ze het over een andere boeg. Puntige rocksongs, zo kan ik de muziek het beste omschrijven. Mensen die een glimps Mostly Autumn verwachten zullen bedrogen uitkomen.

Heather Findlay kiest hier voor meer stevige rocksongs die vaak uptempo verlopen. Alleen Seven is mooie ballad die later wel wat steviger wordt door het slaggitaarspel van Dave Kilminster (o.a. John Wetton). De zang past er prima bij en ik denk dat dit live erg goed uit de verf zal komen. Het afsluitende Mona Lisa vind ik het sterkste nummer, ook omdat de gitaar hier wat meer ruimte krijgt.

Met prog heeft het allemaal niet veel te maken. Met deze stijl van muziek moet het Findlay lukken om een breder publiek aan zich te binden. Daarvoor zal ze wel echter wat aan de melodieën moeten schaven want die blijven niet echt hangen en zijn nog niet sterk te noemen. Het zou zomaar kunnen dat de volgende ep’s een totaal ander geluid laten horen. We wachten het af. Heather Findlay heeft ons proggers veel gegeven, daar moeten we dankbaar voor zijn. Dat zij nu zelf voor een andere stijl kiest is alleen maar iets om te respecteren.

Maarten Goossensen