HeavenAlbum

Heaven was een Engelse band die opviel om een paar redenen: de band was in die tijd een van de weinige die werkte met een grote blazerssectie (denk aan Chicago) en het eerste en enige album “Brass rock 1” was een uitzinnig dure productie met een hoes die op allerlei manieren uit te klappen was. De band speelde ook tijdens de tweede editie van het Isle Of Wight Festival en is zodoende in de gelijknamige film te zien. Je ziet ze maar even, want ze waren niet erg bekend en tijdens het optreden knapte de staalkabel waarmee een grote ballon aan het podium bevestigd was. De ballon dreef langzaam voor het podium en onttrok zo de band aan het gezicht. Kijk, dát zijn nou anekdotes waar ik niet genoeg van kan krijgen!

Van de plaat kan in dat helaas niet zeggen. Heaven speelt een soort jazz-rock met folk- en rockinvloeden die de muziek ergens tussen het eerder genoemde Chicago en de hele vroege Jethro Tull inleggen. De plaat klinkt ongelooflijk gedateerd door bijvoorbeeld het ouderwetse en rommelige gitaargeluid, de gorgelende zang en de arrangementen. De blazers staan bij tijd en wijle spijkerhard in de mix maar doen me af en toe ook denken aan zo’n marching band die in de verte iets heel anders aan het doen is dan de rest van de band. Hier en daar geven ze de muziek net iets meer ‘douw’, maar meestal staan ze het liedje in de weg.

Wel erg mooi is de manier waarop de fluiten – er zijn twee fluitisten – bijvoorbeeld in een instrumentaal nummer als Morning Coffee met de gitaren mengen, op dat soort momenten doet de band wat denken aan de vroege King Crimson. Het daaropvolgende nummer laat de band op zijn slechts horen: een slecht bluesbandje dat voor de gelegenheid de plaatselijke fanfare heeft gevraagd. Vooral de zang is een nagel aan mijn doodskist, wát een beroerd geschraap! Het nummer bevat tevens een slaapverwekkende en knettervalse gitaarsolo.

Got To Get Away opent heel hoopvol, met een strijkje en wat ingetogen zang, maar het ontspoort al heel snel in een potsierlijke partij space-rock met toeters. Het aardigste nummer is het totaal afwijkende Dawning. Hier zingt iemand anders dan die brulaap, staan de blazers even een jointje te roken en zijn de elektrische gitaren verruild voor een akoestische gitaar en een piano. Het nummer is zelfs niet door de bandleden geschreven, maar door producer, manager en svengali Ricky Farr.

Het is al met al begrijpelijk dat Heaven een paar maanden na het verschijnen van de plaat wegens gebrek aan succes ut elkaar ging. Al die blazers kunnen niet verhullen dat dit in de grond een amateur-bandje is met weinig meer pluspunten dan de grote bezetting en die fabelachtige lp-hoes.

Erik Groeneweg