Heaven's CryAlbum

Vijf jaar lang moesten de Canadezen van Heaven’s Cry wachten tot ze van hun platencontract af waren, voordat ze een nieuwe plaat konden uitbrengen op het Nederlandse DVS label. Je hoort het aan “Primal Power Addiction” niet af. De heren pikken de draad van hun vorige album “Food For Thought Substitute” moeiteloos weer op.Je hoeft maar naar de bezetting te kijken om te weten dat dit een gitaarbandje is. Toetsen zijn er op deze plaat niet te horen en, op een paar zwakke momenten na, je mist ze ook niet. De heren zijn ongelooflijk inventief als het gaat om gitaargeluiden. Door het veelvuldige gebruik van akoestische gitaren blijft het geluid, alweer op een paar zwakke momenten na, open en fris. De productie is daar ook debet aan, dit album klinkt heel helder en direct. Hier en daar zelfs te direct, een beetje opdringerig en schel. Dit is geen achtergrondmuziek.

“Primal Power Addiction” is geen makkelijke plaat, om tot de liedjes door te dringen moet je ze wel tien keer draaien en dan nog is meezingen een heidens karwei. Heaven’s Cry beschikt over twee sterke, hoewel een beetje inwisselbare en weinig karakteristieke, zangers. De één is een John Bon Jovi kloon, de ander klinkt een stuk ruiger. Samen kunnen ze grunten en falset zingen, bijna alle zangpartijen zijn tweestemmig en razend knap. De muziek zit ritmisch en technisch heel goed in elkaar, alleen in het bonusnummer Beds Are Burning klinkt een gewone vierkwarts maat. Hier en daar zit dat ritmische stuntwerk het liedje lelijk in de weg, zoals in Divisions, maar vaker levert de band ingewikkelde kunststukjes die met het blote oor nauwelijks mee te tellen zijn. (Ook een vervelende afwijking: niet naar muziek kunnen luisteren zonder de maat te tellen!)

Heaven’s Cry is vooral goed in het bedenken van geweldige intro’s en pittige stukken, niet zozeer in lekkere liedjes. De band houdt de dynamiek goed in de gaten, wisselt hard en zacht af, kan er flink de sokken in zetten (A Higher Moral Ground klinkt zelfs een beetje té gehaast) maar weet ook te grooven, zoals in het sterke Remembrance. Hier klinkt de band als The Tea Party, met diezelfde subtiele onderhuids spanning, daar rockt de boel als Iron Maiden met de hik. Een paar nummers gaan bij deze recensent het ene oor in en het andere uit, té hectisch, te veel geschreeuw, te veel noten. Maar er zijn ook een paar fantastische stukken, waaronder The Inner Stream Remains, een haast jazzy liedje dat opvalt door de percussie-instrumenten, en A New Paradigm met zijn mooie instrumentale einde.

Alles bij elkaar is “Primal Power Addiction” een lekkere, pittige plaat van een – nog steeds – veelbelovende band die veel mensen kan aanspreken. Persoonlijk had ik na vijf jaar nét wat sterkere liedjes verwacht, maar het vuur waarmee Heaven’s Cry de cd in vlam zet maakt dat gemis meer dan goed.

Erik Groeneweg