Heavy Water ExperimentsAlbum

Volgens de kosteloze internetencyclopedie Wikipedia is zwaar water een meer alledaagse benaming voor dideuteriumoxide. Het is chemisch gezien identiek aan water, maar de waterstofatomen zijn vervangen door deuteriumatomen. In sommige kerncentrales wordt zwaar water nog steeds als moderator gebruikt om snelle neutronen op te vangen die ontstaan bij de splitsing van uranium.

Zwaar water is ook een deel van de titel van het debuutalbum van het door multi-instrumentalist David Melbye en drummer Roberto Salguaro opgerichte Heavy Water Experiments. Dit uit Los Angeles, Californië afkomstig ensemble is min of meer het vervolg op Imogene, dat in 2007 ook een titelloos album op de markt brengt. Naar eigen zeggen verzet het tweetal zich hartstochtelijk tegen de tendens van veel moderne bands om eenvoudigweg geluiden uit vervlogen tijden te laten herleven. Natuurlijk laat het duo zich beïnvloeden door klassieke genres uit de jaren zestig en zeventig, maar het stel wil daarbij, volgens diezelfde website, steeds baanbrekend te werk gaan.

Na beluistering van deze titelloze eersteling moet ik helaas vaststellen dat deze bewoordingen iets te rooskleurig zijn. Op dit album laat het duo zich inderdaad heel duidelijk inspireren door muziek uit (soms) zeer vervlogen tijden, maar het eindresultaat klinkt (helaas) lang niet zo vernieuwend als de band op zijn website wil doen laten geloven. “Heavy Water Experiments” laat een mengsel horen van hardrock, progressieve rock, psychedelische rock en stonerrock. De manier waarop het tweetal dit allegaartje vervolgens van een meer hedendaags jasje probeert te voorzien, doet mij enigszins aan Anekdoten denken, met de aantekening dat deze Zweden de kunst van het moderniseren heel wat beter onder de knie hebben.

Desalniettemin weet het duo mij enigszins te overtuigen met dit eerbetoon aan muzikale tijden die doorgaans al lang en breed achter ons liggen. Als een volleerde teletijdmachine neemt het koppel de luisteraar mee op reis langs bands als The Beatles, Black Sabbath, The Doors, Kyuss, Morphine, Pink Floyd, Queens Of The Stone Age en Radiohead. Vervolgens worden de invloeden met gepaste eerbied door elkaar gehusseld, zodat deze mengeling een zekere oprechtheid meekrijgt. Misschien is dit streven naar zuivere authenticiteit één van de redenen waarom de muziek op “Heavy Water Experiments” mij tot op zekere hoogte kan bekoren. Door open te staan voor meer hedendaagse invloeden laten de twee ook merken dat ze niet helemaal in de jaren zestig of zeventig zijn blijven steken.

Dat laatste kan ik helaas niet beweren over de verpakking van dit debuut. De sterk psychedelische inslag van de albumhoes is namelijk dusdanig verwerpelijk en banaal dat deze op z’n zachtst gezegd niet echt uitnodigt om het schijfje te beluisteren. Laat je dus zeker niet teveel afschrikken door de oogverblindende lelijkheid van deze hoes, want de muziek van Heavy Water Experiments is best de moeite waard.

Ofschoon ik het gelijknamige debuut van Heavy Water Experiments alleszins geen hoogvlieger zou willen noemen, ben ik best benieuwd hoe het tweetal zich in de (nabije) toekomst verder zal ontwikkelen. Ik hoop dan ook dat de band dit keer langer dan één plaat bij elkaar kan blijven…

Frans Schmidt