Helfir Album

Luca Mazzotta is een Italiaans wonderkind. Het kan zijn dat je hem ooit hebt horen spelen aangezien hij als gitarist of bassist actief is geweest voor verschillende bands. Het zijn niet de meest aansprekende namen binnen de progwereld, maar toch. Maar let op; de gradatie ‘wonderkind’ is een betiteling op persoonlijke voet. Het is mijn mening, maar het kan maar zo zijn dat de muziek van Mazzotta jou niet kan bekoren. Je hebt dan wel overtuigingskracht nodig om mij van mening te doen veranderen.

Waar het debuutalbum nog gedomineerd werd door een duidelijke Antimatter sound is dat op dit album een stuk minder. De neigingen naar Antimatter toe zijn nog steeds aanwezig maar zijn een stuk afgezwakt ten opzichte van “Still Bleeding”. Protect Me is daar een voorbeeld van, de basis klinkt zoals Mick Moss die ook kan leggen in zijn composities. Mazzotta voorkomt alleen het moment dat je afvraagt of je naar een Antimatter album luistert, of naar een andere band. Dat laatste dus.

Dat Mazzotta een getalenteerd gitarist is wisten we al na “Still Bleeding”, maar dat demonstreert hij op dit album eens te meer. Zo is Tide smullen geblazen en kwalitatief een heerlijke song. Light, de tweede track van het album, klinkt bijzonder goed en doet mij denken aan Agalloch, de Noord Amerikaanse metal band.

Zoals je wellicht kan weten uit de recensie van “Still Bleeding” is dat Mazzotta zich heeft verdiept in computer programmering. Een voorbeeld van die vaardigheden toont hij in Climax 2.0. In die instrumentale song komt er in de eerste vijf van de in totaal acht minuten geen enkel regulier instrument aan te pas, totdat de gitaar en drums de sferische klanken na vijf minuten bijvallen. Een prima song en zorgt daarmee voor diversiteit op de cd. Bijzonder stevig is het vervolg van Golden Tongue daardoor des te meer. Een song met pittige gitaarriffs en zelfs grunts van de “meester” zelf. Als dit op een black metal album zou staan kan niemand over die bestempeling kunnen struikelen. Prima nummer.

Het is overigens wat we nog niet hebben gehoord van Mazzotta: grunts en gegrom. Die zijn gek genoeg al meteen te horen in de openingstrack van deze cd: Time In Our Minds. Een stevig nummer en in het geheel niet representatief ten opzichte van de rest van het album. Die grunts komen overigens nog wel terug, ze zijn ook te horen in het door elektronica gedomineerde Mechanical God.

Objectief gezien is dit geen consistent album. Het is duidelijk dat Helfir een project is waarin veel experimenteert. Mazzotta heeft overduidelijk gevoel voor muziek en maakt zo nu en dan prachtige songs. Vooral de rustige nummers waar Mazzotta kiest voor sfeer pakken goed uit en het is vaak genieten geblazen. Daardoor zijn de experimentele nummers vaak een vreemde eend in de bijt en maakt hij voor mijn gevoel niet altijd de juiste keuzes. Desondanks kan ik genieten van “The Human Defeat”, hoewel het album nooit tot de absolute top zal behoren.