Helium Horse FlyAlbum

Soms intrigeert een album al vanaf het moment dat je de enveloppe openmaakt. De hoofdredacteur meende kennelijk dat “Hollowed” van Helium Horse Fly wel in mijn straatje zou passen en verblijdde mij met de verkregen promo. Toen ik de hoes zag, wist ik al dat het goed zou komen, van band noch plaat had ik verder ooit gehoord.

Bij beluistering blijkt het om een soort avantgardistische progressieve noiserock te gaan, voor zover zo’n term iets zegt. Schreef ik recent al dat er zoveel moois uit Wallonië lijkt te komen, ook dit album is daar weer een treffend voorbeeld van. Het gezelschap is namelijk afkomstig uit Luik, draait inmiddels alweer een jaar of tien mee, maar levert met “Hollowed” pas het tweede volwaardige album af, zes jaar na de vorige uitgave.

Happiness trapt de plaat af en doet dat op tamelijk onnavolgbare wijze. Hoewel grotendeels instrumentaal is het zangeres Billy Marie die hier de show steelt met een tekst die op zijn best associatief genoemd kan worden, maar waarvan de regel “What are these fuckers doing here?” blijft hangen. De repetitieve baslijn en de gitaardrone duwen het nummer vooruit en versterken het desolate gevoel dat Marie oproept. Pas in de tweede helft van het nummer komt er wat meer variatie in de muziek en horen we zelfs even een altsaxofoon, maar jammer genoeg verdwijnt hiermee de gejaagde sfeer van het begin. De fade-out aan het eind van een postrockachtige climax is zelfs een flinke afknapper, al gaat het wel snel over in het volgende nummer, In A Deathless Spell.

Vanaf dit tweede nummer komt de muziek meer in een flow, en beweegt Helium Horse Fly zich in de richting van de avantgardistische postmetal van bands als Kayo Dot en Maudlin Of The Well. Spanning wordt op- en afgebouwd, vaak zelfs in een kort tijdsbestek, zodat de muziek bij tijd en wijle nogal nerveus klinkt. Over alles heen hangt echter ook hier de donkere sluier van hopeloosheid en vervreemding, versterkt door de fragmentarische teksten en gejaagde zang. In A Deathless Spell is met zijn ruim veertien minuten het langste en tevens het meest geslaagde voorbeeld van deze postmetal. Zeker het slotstuk, waar een flinke dosis galm over de zang van Billy Marie bezwerend werkt, bevat prachtige muziek.

De muziek van Helium Horse Fly laat zich het beste beluisteren op een donkere, druilerige dag en dan nog het liefst via de hoofdtelefoon. Al het andere buitensluiten en genieten van “Hollowed”, want met de voortreffelijke sfeer, de uitstekende zang en de spannende muziek valt er drie kwartier een hoop te beleven. Zo goed als de eerste helft van de opener wordt het helaas niet meer, maar al met al is dit een puike plaat geworden!

Wouter Brunner