Hemina Album

Goh, hoe gaan we dit album helder en (redelijk) beknopt beschrijven? Misschien maar eens beginnen met het persbericht, waarin Hemina’s “Romancing The Ether” wordt getypeerd als “een genre-overstijgende ervaring die invloeden ontleent aan neo-soul, wereldmuziek, ambient en psytrance”. Toe maar. Het zijn muziekstijlen waarmee ik niet dagelijks in aanraking kom (en waarbij ik in het laatste geval zelfs Google heb moeten raadplegen). Het moge duidelijk zijn dat dit album niet zomaar in een hokje te plaatsen valt, al ligt de basis van de muziek nog steeds stevig in de moderne progmetal.

Hemina heeft om een of andere reden tot nu toe onder mijn muzikale radar gevlogen. Dat eerdere albums ook niet op Progwereld voorbij gekomen zijn is opmerkelijk, want Hemina’s debuut stamt al uit 2012 en “Romancing The Ether” is de inmiddels vijfde plaat van het Australische viertal. De band presenteert hierop een intrigerende combinatie van stevige progmetal met djenty riffs, uitgesponnen solo’s en melodieuze zang. Dat laatste zit hem in het bijna poppy stemgeluid van bandleider Douglas Skene, maar ook in de toegankelijke vocale melodieën. Skene is overigens niet de enige zanger van dienst binnen Hemina. Alle bandleden doen vocaal een duit in het zakje, waarbij basgitariste Jessica Martin het geluid van haar mannelijke bandgenoten mooi complementeert.

Hemina klinkt daardoor uiteindelijk toegankelijker dan je op basis van de stevige muzikale omlijsting zou verwachten. Dat effect doet denken aan Enchant of meer recentelijk Hemina’s landgenoten Caligula’s Horse, ook bands waarbij de zang de algehele bandsound aanzienlijk minder “metal” maakt. “Romancing The Ether” zou daarom zeker ook interessant kunnen zijn voor progliefhebbers die doorgaans terugschrikken voor een al te heftige (prog)metalaanpak. In de meer ingetogen passages, zoals de tweede helft van Embraced By Clouds, doet het bandgeluid me zelfs denken aan een Spock’s Beard. Maar eigenlijk doe ik de muzikale veelzijdigheid van Hemina tekort met verwijzingen naar meer traditionele progrock- en -metalbands. Neem de track Dissolution als representatieve steekproef: een intro met oriëntaalse klanken en zanglijnen gaat over in een jankende gitaarsolo boven een stampende technobeat, waarna het geheel wordt afgesloten met meerstemmige a capella zang. En dat in net iets meer dan vier minuten.

Ook qua structuur is “Romancing The Ether” niet alledaags. Ik verwees hierboven naar individuele tracks, maar officieel bestaat het album uit een enkele song van ruim 35 minuten, opgedeeld in zes verschillende “movements”, variërend in lengte van amper een minuut (opener Intention) tot ruim tien minuten (Strike Four en Embraced By Clouds). Dat idee is wat mij betreft niet optimaal uitgewerkt. De afzonderlijke delen van het overkoepelende nummer hebben een dusdanig eigen geluid en specifieke melodieën dat ze (ook door hun titels) prima functioneren als individuele nummers. Da’s overigens geen kritiek op “Romancing The Ether”, want juist als album met losse tracks en soepele overgangen werkt de muzikale aanpak van Hemina uitstekend.

Conceptueel is deze vijfde plaat de afsluiting van een verhaal dat zijn oorsprong vond op debuut “Synthetic” en verder uitgewerkt is op daaropvolgende albums. Die benadering doet denken aan het Amory Wars-concept dat Coheed And Cambria over meerdere albums uitsmeerde, want ook bij Hemina lijkt er een science fiction-/fantasy-sausje gegoten te zijn over universele thema’s als de zoektocht naar zingeving, menselijke emoties en relaties. Enigszins pretentieus? Ongetwijfeld, maar sinds wanneer worden progliefhebbers afgeschrikt door grote ambities?

“Romancing The Ether” lijkt met zijn 35 minuten aan de korte kant, maar de plaat had ook niet langer moeten zijn. De muziek en teksten eisen veel van de luisteraar, en na een volledige luisterbeurt hang ik wel in de touwen. De diversiteit binnen de muziek en het contrast met de zang werken op sommige momenten beter dan op andere, maar die balans tussen complementariteit en conflict houdt de plaat ook spannend. “Romancing The Ether” geeft haar geheimen niet direct prijs, en bij elke luisterbeurt valt er meer op zijn muzikale plek. Dat is binnen dit genre inmiddels al een prestatie op zich.

Tot slot nog aandacht voor het prachtige psychedelische artwork door Patrick Quirke, dat het concept visueel ondersteunt. Een Roger Dean-vibe in een modern en strakker jasje. En mocht je nou echt op zoek zijn naar een geestverruimende ervaring, dan biedt de band op YouTube de mogelijkheid om via een grafische visualiser het complete album multimediaal te consumeren. Groovy!