HemlockAlbum

Normaal start ik een recensie met een kort verhaal over de band en de totstandkoming van het album. Ik heb echter bijna niets over deze band kunnen vinden. Voor zover ik heb kunnen achterhalen, is dit het tweede album van Hemlock. Het album is uitgebracht in Canada en daarom denk ik dat we met een Canadese band van doen hebben. Het album werd op internet aangeduid met powermetal, maar dat is het zeer zeker niet. Er zitten zeker stevige gedeelten in, maar ik zou de muziek eerder willen kwalificeren als progressieve rock met stevige en symfonische elementen.Het begin van The Fathoms Of Exordium doet sterk denken aan Pallas, ten tijde van “The Cross & The Crucible”. Het nummer staat bol van de tempowisselingen, breaks en sfeerveranderingen. Zo luister je naar gitaarriffs die niet zouden misstaan op albums van Iron Maiden en Rainbow en het volgende moment komt er een akoestisch gedeelte met gitaar en viool voorbij. Het nummer bevat daarnaast een mooi gitaarduet, waarbij het ene moment de gitaristen precies hetzelfde spelen, maar ook op perfecte wijze tegen elkaar in spelen. Speciale vermelding verdient ook bassist Dean Roberts die het gehele album aanwezig is met zijn fretloze, zoemende basspel. Is er dan niets aan te merken op dit nummer c.q. dit album, vraagt u zich wellicht af? Dat is er zeker en dat is dan ook de grootste storende factor op het album, zanger Jim Ross. De man is in het bezit van een monotoon en nasaal stemgeluid. Gelukkig is het grootste gedeelte van de nummers instrumentaal, zodat er meer dan genoeg te genieten valt. Challenge Of The Will kent ook al zo’n geweldige opbouw: rustig intro, gevolgd door een geweldige riff en solo om daarna weer geconfronteerd te worden met Ross. En dat blijft toch zoiets als van een koude kermis thuiskomen.

Seventh Odyssey is het enige volledig instrumentale nummer van de cd. Ook in dit nummer horen we weer de viool die een duet met de gitaar aangaat. Het nummer kent een nogal abrupt einde. Op marstempo opererende drums openen Delirium’s Reality. We horen door de zang van Ross allerlei stemmen. Aan het einde van het nummer spelen beide gitaren dezelfde melodie, alleen gebruiken ze beide een andere techniek, waardoor een verschillend geluid ontstaat. An Acacia In September is een ballade, rustig, geheel akoestisch en zonder tempowisselingen en breaks. Op deze langzame momenten is de stem van Jim Ross een minder storend element.

Het afsluitende The Immortal Legacy bestaat uit vijf gedeelten die één geheel vormen en start met een plensbui, waarna de akoestische gitaren het nummer langzaam opbouwen. Ook hier weer twee verschillende gitaarlijnen, terwijl het toch als één geheel klinkt. De akoestische gitaren worden langzaam overgenomen door elektrische en er ontwikkelt zich een steviger gedeelte, sneller ook. Het middenstuk is weer rustig en voorzien van akoestische gitaar en fluit om vervolgens op te bouwen naar een regelrechte heftige apotheose die op het hoogtepunt weer omslaat. Iets te snel naar mijn zin, want het stevige gedeelte had, wat mij betreft, langer mogen duren.

“Exordium” is instrumentaal een erg goed album met mooie arrangementen, perfect gitaarspel, een heerlijk ronkende bas. Jammer van de zang, want met een echt goede zanger was dit een absoluut topalbum geweest.

Rob van Oosten