HeraldryAlbum

Wat kan er gebeuren als je begint als coverband? Nou, dan is de kans levensgroot aanwezig dat later je eigen nummers erg veel raakvlakken gaan vertonen met die van je nagespeelde voorbeelden. Het levende bewijs wordt geleverd door het Italiaanse Heraldry. De invloeden van Iron Maiden, maar vooral die van de peetvaders van de powermetal, de Duitse “happy-metal”-band Helloween, zijn niet van de lucht.Voor het ontstaan van Heraldry moeten we terug naar het midden van de negentiger jaren. Het is één van die, inmiddels ontelbare, Italiaanse bandjes die hun heil zoeken in de overvolle markt van de powermetal. De stijl valt wel enigszins te vergelijken met die van hun landgenoten Labyrinth. Melodieuze, krachtige metal aangevuld met de nodige bombast en een gezonde dosis progressieve metal. Dat laatste komt tot uitdrukking in het veelvuldig gebruik van keyboards. Niet alleen voor de betonnen fundering maar ook als melodiebepalend instrument.

“Shadows Of Ancient Skies” is een heruitgave van het debuutalbum van Heraldry. De oorspronkelijke versie stamt uit begin 2002 en was voorzien van een andere hoes. Er zijn eigenlijk twee zaken die de kwaliteit van dit album negatief beïnvloeden. Allereerst is daar zanger Max Romana. Engels is kennelijk een lastige taal want het Italiaanse accent van vriend Max is regelmatig tenenkrommend en doet soms pijn aan de oren. Misschien is dat wel de reden dat de beste man onlangs uit de band is geknikkerd. Het andere negatieve aspect is de productie. Kijk, deze muziekstijl heet niet voor niks powermetal. In dit geval klinkt het allemaal erg gladjes en veel te lief waardoor er erg veel van die, juist zo benodigde, kracht verloren gaat.

Eigenlijk is dat zonde, want de composities zijn van een heel behoorlijk niveau en sommige zijn zelfs gewoon erg goed. Met name Last Warrior’s Cry en het titelnummer Shadows Of Ancient Skies zijn buitengewoon smakelijke hapjes. Eerstgenoemde is rijk aan afwisseling en kent hemelsmooi dubbel gitaarwerk en laatstgenoemde blinkt uit door zijn symfonische karakter en spitsvondige solo’s. Tel daarbij ook nog eens het flitsende instrumentaaltje Landscape, het prikkelende, gevarieerde Afterglow en het knap gearrangeerde Heraldry, en de uiteindelijke balans slaat toch nog ruimschoots naar de positieve kant uit.

Joost Boley