Herba D'Hameli

Inversa Visual

Info
Uitgekomen in: 2009
Land van herkomst: Spanje
Label: Eigen beheer
Website: www.herbahameli.cat
MySpace: www.myspace.com/herbahameli
Tracklist
El Llarg Revolt (17:19)
Noves Construccions (6:27)
Fel-lacions Del Mediterrani (7:56)
Picant Pedra (8:40)
Dani Fabré: basgitaar, zang
Guida Maymo: fluit
Carles Pinos: toetsen, saxofoon, zang
Valenti Pinos: gitaar
Ricard Rius: zang, gitaar, percussie
Guillem Roma: drums
Inversa Visual (2009)
L'Aplec Dels Bojos (2006)
Cançons de casa sons de carrer (2004)
La dansa de les rates (2001)

Ik speel in een bandje en wie ons wel eens gehoord heeft weet: ik heb geen absoluut gehoor. Een goede vriend van mij heeft het tegenovergestelde van een absoluut gehoor: hij is volslagen toondoof. Dat openbaart zich vooral als hij de muziek van zijn smaak, Franstalige chansons, uit volle borst voorzingt, in de stellige overtuiging dat zijn publiek aan een enkele strofe genoeg heeft om het lied te herkennen. Dat is echter zelden het geval, omdat hij met zijn sonore geluid slechts bij toeval een correcte noot toucheert. Zoals een zaal vol apen met typemachines ooit een roman zal schrijven, zo zal hij ooit een liedje spatzuiver zingen. Het is geen gehoor. Maar het kan nóg erger.

Een dergelijke introductie voorspelt niet veel goeds voor het album dat ten grondslag ligt aan deze recensie en dat is dan ook zo. Herba D’Hameli is een sympathiek bandje uit de buurt van Barcelona. Wat daar in het drinkwater zit weet ik niet, maar dit album is zo vals als een dronken kraai. De dwarsfluit is consequent te hoog, de basgitaar is gestemd volgens het principe van de chaostheorie en de gitaren zijn gewoon helemaal niet gestemd.

Met zo’n handicap heb je de wedstrijd eigenlijk al verloren voordat-ie begonnen is. En dat is reuze jammer, want eigenlijk doen deze zes heren iets verdomd aardigs: ze combineren symfo uit de jaren ’70 met Catalaanse folk. Denk aan Le Orme, aan PFM, Genesis en Hostsonaten, maar dan met Spaanse invloeden. Erg toegankelijke, prettige muziek van de oude stempel. Daarbij wordt de band enorm geholpen door zanger Rius, die beschikt over een fluweelzacht stemgeluid, en door de archaïsche klanken van oude toetsen. Eigenlijk zijn de heren heel veelzijdig, want ook een stukje Canterbury of een potje lichte jazz behoort tot de mogelijkheden, ze kunnen alleen niet stemmen.

Dat brengt deze luisteraar in de penarie, want in termen van compositie, arrangementen en vooral nostalgie scoort Herba D’Hameli heel erg hoog, haast een perfecte score. Tel daarbij de bijna schuchtere productie en de speltechnische kwaliteiten op en je zit dicht in de buurt van een potentiële plaat van het jaar. Écht waar, het is hartstikke goed allemaal. Het is alleen niet aan te horen! De veters springen niet alleen uit mijn schoenen, ze nemen een bus naar een andere gemeente om hier aan te ontsnappen. Dat de kerels dat zelf niet horen is verbijsterend, dat ze het wel gehoord hebben en desondanks gedacht hebben: ‘nou, zo kan het wel’ is te beangstigend om over na te denken.

Kortom: in de categorie Gemiste Kansen hebben we een nieuwe nummer 1. En ach, gaat u dit jaar naar Spanje met vakantie, neem dan een stemapparaatje mee? Er is daar kennelijk een schrijnend gebrek aan!

Erik Groeneweg

Send this to a friend