HeretoirAlbum

Ontmoetingen door toevalligheden kunnen soms heerlijk uitpakken. Zo ook de ontmoeting tussen mijn persoontje en het Duitse Heretoir. Die ontmoeting kwam tot stand nadat een release op bandcamp in de vorm van een akoestische versie van het nummer Golden Dust mij wees op de samenwerking tussen Heretoir en Emily Highfield, de zangeres van Suldusk. In die periode schreef ik namelijk de recensie van haar debuutalbum “Lunar Falls”.

Heretoir is in essentie het project van David Conrad, vooral bekend onder het pseudonieum Eklatanz. Hij is de grondlegger van deze band en is tot aan 2013 eenzijdig verantwoordelijk voor alle muziek en instrumenten. Pas vanaf 2013 voegen zich andere instrumentalisten toe aan de band, waarvan Matthias (pseudo; Nathanael) de belangrijkste is. De laatste speelt basgitaar en verzorgt de achtergrondzang op dit album, maar in principe is het Eklatanz die binnen deze formatie alle composities schrijft en arrangeert.

De basis van de muziek van Heretoir ligt in de shoegaze, black metal en post-rock en dan vooral in de stijl van de Franse band Alcest. We kunnen er door middel van een uitgebreide en omslachtige omschrijving omheen draaien, maar in bijna alles lijken deze twee bands op elkaar. Een voorbeeld waar je die connectie kan maken is de track My Dreams Are Lights In The Sky, hoewel die ook progressieve trekjes heeft. Sfeervolle en meeslepende landscapes, atmosferische gitaren, zowel akoestisch als elektronisch, heftige screams en grunts. Absoluut bestemd voor de liefhebber van postrock met doom-metal trekjes, maar wanneer je openstaat voor dit soort muziek val je in een warm, aangenaam bad. Dat er warme connecties bestaan tussen Heretoir en Alcest komt tot uitvoering in het nummer Laniakea Dances (Soleils Couchants), want daarin figureert Neige als zanger, de mastermind achter de Franse band. Maar ook liefhebbers van Katatonia kunnen zich waarschijnlijk vinden in de donkere melancholische melodieën.

Bijzondere nummers zijn het instrumentale My Dreams Are In The Sky, wat naast rustgevend werkt vooral een overweldigend gelukzalig bijna euforisch gevoel oplevert. Laat dit op je inwerken en je komt in een heerlijke post-rock trip waarin je jezelf volledig kan verliezen. Het opvolgende XIX XXI XIV duwt je nog verder in die dromerige en gelukzalige trip, dit is een streling voor je hersengolven wanneer je tegen de slaap aanschurkt.

…Om vervolgens abrupt wakker te worden geschud door stevige gitaarriffs en screams in Exhale! Ook hier weer heerlijke gitaarmuren en razendsnelle basedrums die een heftige climax beloven. Het is dat je de tekst nauwelijks kan verstaan, maar alles in het nummer ademt tragiek en wanhoop. Het langste nummer en naamgever voor het album The Circle (Omega) begint wederom als een typisch Alcest nummer, vermengd met een mooie toetsenpartij waar elke neo-prog band van droomt.

Heretoire is een band die verschillende karaktereigenschappen uit de shoegaze, postrock en black-metal verenigt. Het is daarin niet specifiek baanbrekend en specialer dan andere bands, maar de ‘blent’ van de genoemde stromingen wordt verfijnd aangeboden, waardoor dit een bijzonder aangename cd is geworden.

Ruard Veltmaat