Het Noord Nederlands Orkest

18 september, Heineken Music Hall, A'dam

Locatie
Heineken Music Hall, Amsterdam
www.heineken-music-hall.nl
Het Noord Nederlands Orkest o.l.v. Dirk Brossé

Met medewerking van:

Bert Heerink: zang
Antonie Kamerling: zang
Erik Mesie: zang
Nico de Rooij: lichtontwerp
Joost Vergoossen: gitaar
Echoes
Sheep
Yet Another Movie
See Emily Play
Breathe
Money
Wish You Were Here
Us And Them
Eclipse
[Pauze]
Shine On You Crazy Diamond
Goodbye Blue Sky
Hey You
Vera
Comfortably Numb
In The Flesh
Run Like Hell
The Trial
Another Brick In The Wall
[Toegiften]
Echoes
See Emily Play
Another Brick In The Wall 

Het Noord Nederlands Orkest is het grootste regionale symfonie orkest van Nederland. Dit professionele orkest is tevens het oudste orkest van Nederland (opgericht in 1862). Dit jaar opent het orkest het seizoen met een spectaculair programma waarin de muziek van Pink Floyd centraal staat. De zang partijen werden door Bert Heerink (Vandenberg, ex-Kayak), Erik Mesie (Toontje Lager) en Antonie Kamerling (acteur en bekend van de musical Turks Fruit) verzorgd. Voor het gitaarwerk was Joost Vergoossen aangetrokken (Kayak, Henk Westbroek, ex-Ilse de Lange).Om dit bijzondere spektakel te kunnen bewonderen waren we afgereisd naar de Heineken Music Hall in Amsterdam. Ongeveer twee derde van de benedenzaal was gevuld met publiek, zeker geen slechte opkomst. Het publiek was bijzonder gemêleerd. Van cultuursnuivers tot Pink Floyd diehards en alles wat er tussen zit.

De setlist was een gewaagde. Stukken als Echoes, The Trail en Sheep zijn niet de stukken die je zou verwachten en bovendien complex van aard voor een orkest. Toch verraste het orkest in alle opzichten. De versie van Echoes was geweldig en bijvoorbeeld ook de uitvoering van Wish You Were Here stond garant voor een fiks portie kippenvel. Absoluut hoogtepunt was de uitvoering van Shine On You Crazy Diamond, een nummer dat zich perfect leent voor een orkest. Met name in de opbouw van het nummer zat ik op het puntje van mijn stoel.

Meestal hebben wij recensenten wel iets te zeiken over het te harde geluid, maar nu moet ik zeggen dat met name voor de pauze het geluid aan de zachte kant was. Hierdoor was het soms wat moeilijk om helemaal in de muziek op te gaan. Gelukkig was het na de pauze beter. De lichtshow, ontworpen door Nico de Rooij, was fenomenaal. Hij heeft goed naar de bekende lichtshow van Floyd gekeken. Er waren dan wel geen lasers, maar het ontwerp kwam dicht in de buurt. Ook de bekende ring van licht die zo typerend is voor Pink Floyd was aanwezig.

nno-18_09_2007-003.jpg

Toch zijn het met dit soort uitvoeringen vaak de zangers die bepalen of de uitvoering succesvol is of niet. Ik moet zeggen dat de drie zangers erg goed gekozen zijn. Vooral driestemmig klonk het als een klok. Vooraf had ik bij Antonie Kamerling zo mijn twijfels, hij is toch meer bekend als acteur dan zanger, maar hij heeft me echt verrast. Zijn bereik is ver en ook weet hij voldoende variatie aan te brengen in zijn stemgeluid. In de stukken waarin hij echt vol gas moest, zoals in Hey You zat hij nog wel eens op het randje en werd het soms wat schreeuwerig maar over het geheel genomen was zijn zang prima in orde. Bert Heerink was vooral voor de pauze goed op dreef. Vooral Money was indrukwekkend, hij gaf het nummer een geweldig Frank Sinatra tintje. Het meeste indruk maakte Erik Mesie. Wat is deze man veelzijdig in zijn stem. Wanneer hij de tweede, hogere, stem voor zijn rekening nam, was dat steevast genieten. Maar ook als hij flink van leer moest trekken deed hij dat met glans. Het was overduidelijk dat deze heren plezier in hun werk hadden en dat werkte aanstekelijk naar het orkest, helemaal op het einde toen de zenuwen verdwenen waren, en het publiek.

nno-18_09_2007-004.jpg

Het was alleen gitarist Joost Vergoossen die geen indruk kon maken. Ik heb hem al vaker aan het werk gezien en dat was meer dan goed, maar deze avond waren zijn prestaties erg wisselend. Zijn gitaargeluid was niet prettig en paste niet goed in het orkest. Hij klonk veel te fel. Ik miste het typische Gilmour Fender geluid wat onlosmakelijk aan de muziek van Floyd verbonden is. Net name tijdens de eerste paar nummers vormden zijn solo’s de zwakste schakel. Te veel gefreak, te veel noten en te fel. Mijn favoriet Comfortably Numb werd door het orkest geweldig gespeeld en ook de drie zangers deden het uitstekend. Langzaamaan kroop het nummer naar zijn onbetwiste hoogtepunt, maar toen Vergoossen zijn solo inzette was de magie verdwenen. Toch was echt niet alles slecht, zijn solo tijdens de toegift Another Brick In The Wall was perfect en ook de akoestische versie van Echoes (toegift) was erg sterk. Wat doe je trouwens bij Another Brick In The Wall als je geen kinderkoor tot je beschikking hebt? Dan laat je de leden van het orkest zelf zingen. Erg leuk bedacht.

Het orkest kan gerust spreken van een succesvol project. De wijze waarop de Floyd nummers waren geschreven en uitgevoerd verdienen niets dan lof. Volgend jaar het oeuvre van Genesis?

Maarten Goossensen
Foto’s: Charles Beterams (c) Tonefloat

Send this to a friend