Nog geen jaar na zijn debuutalbum “
The Machine” laat de uit Australië afkomstige multi-instrumentalist Mark Healy alweer van zich horen met zijn opvolger “Replacements”. Ook hier betreft het een filmisch verhaal dat door stemacteurs wordt verteld en waarbij zijn futuristische en naar postrock neigende instrumentale muziek het geheel verder inkleurt. Healy neemt ons mee naar een toekomstige wereld waarin mensen samenleven met synthetische mens-vervangers. Deze “synteticts” worden ingezet voor het vuile werk en zijn er ten volle ondersteuning van die mensen die ze kunnen betalen. We maken kennis met de einzelgänger Artimus, die in de ban raakt van de knappe syntetic genaamd Sabel. Ze moeten samen op de vlucht en ontdekken al snel dat niets is wat het lijkt.
In tegenstelling tot “The Machine” bestaan er van dit album twee versies, eentje met verhaal en eentje volledig instrumentaal. Een uitstekende keuze omdat je niet altijd het verhaal wilt horen. De manier waarop hij het verhaal uit de doeken doet is grandioos. In no time waan je je in wereld die het midden houdt tussen de films “Blade Runner”, “I Robot” en “Equilibrium” (met Christian Bale, aanrader!). De kracht zit hem ook dit album weer in het gebruik van professionele stemacteurs. Met name de stem van Scott Gentle (Artimus) is geweldig! Het zal je niet verbazen dat deze man in de Verenigde Staten heel wat commercials voor Johnny Walker whisky heeft ingesproken. De muziek wordt al snel bijzaak omdat je niets liever wil weten hoe het afloopt. Het verhaal verloopt met vaart en Healy heeft een paar sterke plotwendingen in petto die je op het verkeerde been zetten. Maar tegen het einde gaat hij te snel en hij liet mij met nogal wat vragen achter. Dat gaf mij uiteindelijk toch een wat onbevredigend gevoel.
Muzikaal gezien ligt het in het verlengde van debuutalbum. Door de elektronische drums en langgerekte soundscapes op toetsen doet het geheel futuristisch aan. Bij vlagen doet de muziek aan die van Scott Mosher denken, maar ook bijvoorbeeld Long Distance Calling. The Restless Man en The Streets In Darkness zijn lekkere postrock werkjes die naar meer smaken. De muziek leent zich uitstekend voor af en toe een melodieuze gitaarsolo die de boel doorklieft, maar dat ontbreekt helaas. Het zou het geheel een meer emotionele lading geven. Ook productioneel is er meer winst te behalen. De stemacteurs klinken geweldig, maar de muziek klinkt vaak wat doffig en naar achter geschoven.
Toch wil ik je aanraden dit album te gaan beluisteren, want dit is al met al toch een bijzondere ervaring. Misschien geen album om vaak te beluisteren, maar om net als een goede film af en toe uit de kast te halen. Maak er eens een uurtje voor vrij en beluister hem onder de koptelefoon. Wat mij betreft maakt Mark Healy nog veel meer van dit soort werkjes.
Maarten Goossensen