Een man werkt bij ’the machine’, in een gigantische wolkenkrabber. Hij wordt bij de baas mr. Wilkinson geroepen. Hij krijgt promotie en mag op de 78ste verdieping aan de slag. Het geeft zijn carrière een enorme boost en hij krijgt promotie op promotie. Voor elke promotie betaalt hij echter wel een hoge prijs…
Dit is het verhaal van “The Machine”. Een conceptalbum van de Australiër Mark Healy. Dit is niet zomaar een conceptalbum. Het verhaal wordt verteld door de karakters en de instrumentale muziek is de ene keer ondersteunend en treedt op andere momenten volledig naar de voorgrond. Zo krijg je een sterk geheel dat als een hoorspel aan je voorbij trekt.
Het moge duidelijk zijn dat Mark Healy het hele project bloedserieus heeft aangepakt. De drie karakters worden ingesproken door professionele stemacteurs en dat is te horen. De uitspraak en de emotie in de stemmen zijn bijzonder sterk. Ook de ondersteunende geluidseffecten zijn uitermate goed gedaan. Het verhaal trekt daardoor echt als een film aan je voorbij.
Muzikaal gezien ligt de focus op het gitaarspel, maar er is ook ruimte voor mooie toetsentapijten en snorrend basspel. Het spel doet zeer regelmatig aan dat van Pink Floyd denken, met name in de meer akoestische delen. De muziek heeft soms postrock-trekjes en kan dan flink van leer trekken. Healy heeft er voor gekozen om het verhaal door de nummers heen te vlechten, op deze manier komt het verhaal wel meer tot leven, maar sluit hij de mogelijkheid om alleen naar de muziek te kunnen luisteren uit. Wanneer hij het verhaal voor elke track had verteld, kun je nog de keuze maken die over te slaan en voor de muziek te gaan. Nu ben je verplicht de gesproken passages erbij te nemen.
De instrumentale stukken zijn stuk voor stuk sterk, maar blijven niet hangen. Als geheel is het uitstekend te doen, maar hoe vaak wil je een verhaal horen dat je al kent? Na afloop blijkt het verhaal ook behoorlijk wat vragen op te roepen die onbeantwoord blijven. Een conceptalbum met plotgaten, dat hoor je niet vaak toch? De boodschap is duidelijk. The Machine is een metafoor voor die mensen die jagen op een succesvolle carrière en steeds maar meer willen. Ook die mensen maken vaak offers waar ze hun geliefde en uiteindelijk zichzelf, pijn mee doen.
Ik blijf dan ook op twee gedachten hinkelen. Als verhaal, als geheel, werkt dit album bijzonder goed. Maar als je het album twee keer hebt gehoord en het is bij je bekend, vraag ik me af of je het nog veel vaker zal beluisteren. Bepaal het zelf en beluister het album op zijn Bandcamp pagina.
Maarten Goossensen