Hidden Lands

Halcyon

Info
Uitgekomen in: 2017
Land van herkomst: Zweden
Label: Progress Records
Website (weblink): http://www.progressrec.com/
Luisteren kan je hier: https://www.facebook.com/HiddenLands
Website artiest: https://www.facebook.com/HiddenLands
Tracklist
The Prince Of Goofs (6:39)
Water Spirit (10:07)
Ulleråker (4:09)
No One Is In This For Love (6:03)
The Silent Service (10:09)
Songbirds (6:43)
Octavius (3:24)
Rooftop Farewell (9:10)
Bruno Edling: zang
Hannes Ljunghall: toetsen, gitaren
Philipp Bastin: basgitaar
Gustav Nyberg: drums
Halcyon (2017)
Lycksaligheden (2014)
In Our Nature" (2012)

Hidden Lands is een band die is ontstaan uit de as van de Zweedse band Violent Silence, ze zijn actief sinds 2012. Tot nu toe maakte deze formatie twee albums, “In Our Nature” (2012) en “Lycksaligheden” (2014), op het Zweedse prog-label Progress Records. Tot op heden werd het geluid gedomineerd door toetsen en werd een strikt ‘geen gitaren’ beleid toegepast. Maar dit is veranderd op hun nieuwe album “Halcyon” dat in februari van dit jaar uitkwam. Toetsenist Hannes Ljunghall herontdekte blijkbaar het plezier om gitaar te spelen, altijd zijn echte eerste instrument. De toetsen zijn nog steeds prominent aanwezig in de muziek van Hidden Lands, maar je zou kunnen zeggen dat de band zijn muzikale palet heeft uitgebreid. De band bestaat naast voornoemde toetsenist/gitarist/componist/bandleider Hannes Ljunghall, uit zanger Bruno Edling, bassist Phillip Bastin en drummer Gustav Nyberg.

Dit is mijn eerste kennismaking met de Zweedse band Hidden Lands, en ik schrok er wel een beetje van om te lezen dat het hier om een band gaat die mordicus tegen het gebruik van gitaren op hun albums was, tot dusverre. Ik beschouw mezelf namelijk als een groot fan van het zes- (en soms acht- of twaalf-) snarige instrument. Maar laten ze nou net op het nieuwe album besloten hebben om de gitaar weer terug te brengen in het groepsgeluid, tot mijn opluchting. Echter ‘the proof of the pudding is in the eating’ zoals een goed Engels spreekwoord zegt, luisteren is dus het devies.

Openingsnummer The Prince Of Goofs start met een ietwat mysterieuze synthesizer intro en ontwikkelt zich gaandeweg tot een mid tempo progrock song met complexe ritmes en basloopjes. Moet even wennen aan de stem van zanger Bruno Edling, doet me hier en daar denken aan Airbag zanger Asle Tostrup. Leuke toetsensolo van Hannes Ljunghall en dito gitaarriff, zeker geen onaangename start van het album. Water Spirit is met ruim tien minuten één van de wat langere nummers op het album. Toetsen en gitaar strijden om voorrang tijdens de intro waarna de stemming en instrumentatie volledig omslaan en een aan de rustige passages van Opeth refererend stuk zich ontvouwt. De toetsensolo die mij sterk aan Kit Watkins’ Happy the Man doet denken wordt afgelost door een messcherpe gitaarsolo, interessant nummer. Ulleråker is de naam van een plaatsje in de buurt van Uppsala, ten Noorden van Stockholm, maar ook de titel van het derde nummer van het nieuwe album. Een vreemdsoortige intro met pianoimprovisaties wordt gevolgd door synthisizerklanken die langzaam maar zeker vorm krijgen in dit volledig instrumentale nummer.

No One Is In This For Love tapt uit een heel ander vaatje, door drums en gitaar gedomineerde riffs met Opeth-achtige vocalen en songstructuur. Mooie melodieën van zowel toetsen als gitaar halverwege, ik sper mijn oren wagenwijd open, sterke song met een heavy finish. Goed drumwerk ook van Gustav Nyberg. The Silent Service is met ruim tien minuten één van de langere tracks. Traag tempo, pianospel, zang en een bijna jazzy feel typeren het nummer, althans het eerste deel. Ik hoor in de verte refertes aan Canterbury bands als Caravan en in mindere mate Camel. Dromerig symfo-nummer met sterke vocalen van zanger Endling, een persoonlijke favoriet. Het nummer loopt vrijwel naadloos over in Songbirds. Zanger Endling kan zich volledig laten gaan, vooral in de hogere registers, tijdens dit melodieuze nummer met repetitieve elementen, complexe ritmes en smaakvol orgelspel. En zowaar een melodieus en met wah-wah pedaal doorspekte gitaarsolo die mij zeer bevalt, hulde. Octavius is het kortste nummer, volledig instrumentaal met aan jazz-rock verwante ritmes, het inmiddels bekende toetsenspel van Ljunghall en een abrupt einde.

Rooftop Farewell is het slotnummer van “Halcyon” en waarschijnlijk het meest toegankelijke, lees commerciële. De Canterbury invloeden zijn hier wel heel duidelijk te horen, en dat bedoel ik absoluut niet denigrerend. Dit melodieuze mid tempo nummer kent veel ruimte voor zang, begeleid door akoestische gitaren en toetsen, met een hoofdrol voor de heerlijke basloopjes van Philipp Bastin. En wat te denken van het unisono duet tussen gitaar en toetsen halverwege. Daarna zet Llunghall nog even zijn Watkins vibrato aan, we zitten midden in de jaren zeventig, gevolgd door een gitaarsolo die gerust een ode aan de zojuist overleden Allan Holdsworth genoemd mag worden, genieten hier.

Nogmaals, ik ken de eerdere albums van Hidden Lands niet maar ik vind dat de balans tussen gitaar en toetsen op dit album heel redelijk is, vooral voor een band die het eerstgenoeme instrument tot nog toe als een verschoppeling heeft beschouwd. Goed gedaan dus door deze Scandinaviërs, waarbij als kanttekening dat de muziek wel erg divers is. ‘Elk nadeel hep ze voordeel’ zei ooit een beroemde Amsterdammer, maar dat is natuurlijk ook omgedraaid zo. In dit geval leidt dat tot een soms onverklaarbaar verschil tussen het ene en het andere nummer waardoor je niet zo maar een typering kunt geven aan de muziek van de band. Veel verschil ook tussen de eerste helft van het album en de tweede, zou het op elpee erg goed doen, denk ik. Ergens tussen Opeth en Caravan in met verrassend en inventief toetsenspel en voldoende gebruik van de gitaar om het ook lui zoals ik naar de zin te maken, laten we het daar maar op houden. Zeker geen slecht album van de Zweden, deze eerste kennismaking is me al met al goed bevallen.

Alex Driessen

Send this to a friend