Hidden LandsAlbum

Een nieuwe naam in de progscene dwingt een recensent tot nadere research, waardoor ik al zoekend stuitte op een bekendere naam, namelijk die van Violet Silence. Hoewel Progwereld maar één album heeft gerecenseerd in het verleden; “Kinetic”, is de band Violet Silence een redelijk begrip in de progwereld. Op dit album is er eigenlijk maar één wijziging in de line-up, namelijk die van de drummer. In Violet Silence was dat nog Johan Hedman, binnen Hidden Lands is dat Gustav Nyberg geworden. Waarom er bewust voor een andere bandnaam is gekozen is mij niet duidelijk, want surfend op de naam van Violent Silence stuit ik – op diverse muziekkanalen – vooral op nummers die veel gelijkenissen vertonen met die van Hidden Nature. Voor het moment lijkt het erop dat drummer Johan Hedman de rechten heeft voor de bandnaam Violet Silence, want al speurend blijkt ook die naam nog steeds in gebruik te zijn, nu echter met andere muzikanten dan de vier die op dit album musiceren.

De eerste song op het album is een nummer wat de nodige tijd heeft om tot je door te dringen. De sferische muziek wordt namelijk versterkt met zang die op het eerste gehoor asymmetrisch klinkt en moeilijk te verteren is. Hoewel het nergens echt vals is wat zanger Bruno Edling laat horen, lijkt het op ‘rijden tegen de verkeersrichting in’. Muzikaal is het nummer zoals het album over de hele linie klinkt: voornamelijk toetsengericht, wat niet vreemd is aangezien er twee toetsenisten dienst doen in de band. Een klein verschil met de moederband van de heren is dat er op dit album officieel wel een gitaar te horen is, hoewel dit spaarzaam naar voren komt in het totaalgeluid. De ritmesecties van de bassist en drummer staan echter als een huis en geven de muziek telkens een stevig fundament, die door de diverse toetsen worden ‘opgepimpt’.

Zo nu en dan komen er wat invloeden van andere bands naar boven drijven, maar die zijn gedurende het album zo divers, dat het niet te doen is die allemaal te noemen in deze recensie. Maar zo dwalen mijn gedachten bij het tweede nummer L’Ancien Regime regelmatig af naar de muziek van Moon Safari, maar ook andere Scandinavische bands zijn te noemen en zelfs mammoetbands als Pink Floyd en Genesis. Ondanks dat de toetsen sterk de boventoon voeren, worden die nergens overdreven technisch en té druk.

De teksten op het album zijn sterk filosofisch te noemen en gaan diep de geestelijke ziel in, door vooral het menselijk falen en alle zwakke kanten ervan te benoemen. Zoals ik al aangaf in het begin van deze recensie: zanger Edling moet wel een beetje in je straatje liggen. Hij heeft de neiging om nogal monotoon zijn teksten te zingen en komt soms zelfs deprimerend over, waardoor de teksten een extra lading krijgen.

Voor de toetsenliefhebbers onder ons is dit een juweeltje, vooral als je ook nog eens een voorkeur voor het geluid van een Moog hebt. Er staan hier geweldig mooie sferische en zweverige passages op, waarin je heerlijk kunt zwelgen. In mijn optiek is de zang de zwakste schakel op het album, maar wellicht is dit op den duur iets wat je leert accepteren of wat je gewoon moet liggen. Daarbij is de zang op het album nu ook weer niet dominerend te noemen, dus stap hier snel over heen zou ik zeggen!

Ruard Veltmaat