Het Zweedse Hidden Lands zal tot in lengte van dagen de band met de vele ex- leden van Violent Silence worden genoemd. Op zich is dat een juk, maar het lijkt me niet dat de mannen uit Uppsala daar al te zwaar onder gebukt gaan. Hidden Lands houdt zich namelijk net als Violent Silence bezig met atmosferische, toetsengedomineerde jaren ’70 prog. Een echt essentieel verschil tussen beide bands is er niet. Oké, Hidden Lands maakt gebruik van gitaar, maar op de composities heeft dat geen enkel effect.
Het tweede album van Hidden Lands heet “Lycksalighetens Ö” en die naam is afkomstig van de titel van een boek uit de negentiende eeuw. Grofweg betekent lycksalighetens ö het gezegende eiland, de plaats waar je kan zijn wie je bent. Het is tevens de naam van een stukje park in Uppsala. Het ironische wil dat een vriend van de band juist daar op tragische wijze om het leven is gekomen. Op het hoesje staat een honderd jaar oude foto van het park afgebeeld. De melancholie druipt van de groene bomen af en dat is mooi.
Ook het muzikale weet de gemoederen flink bezig te houden, iets dat je na het florissante debuut “In Our Nature” uit 2012 mag verwachten. De ingezette lijn daar is prima, toch is “Lycksalighetens Ö” in vele opzichten een aanzienlijke stap voorwaarts. Er is een grotere rol voor de elektrische gitaar en dat heeft de muziek een stuk smeuïger gemaakt. Zo kennen vier van de zes nummers een uitbundige gitaarsolo en zijn er lekker zwevende gitaarlijnen ter ondersteuning. Keer op keer blijkt dat de meesterlijke toetsenist Hannes Ljunghall een meer dan prima gitarist is. Hij geeft de muziek een Edhels-achtige tint. Spelen op de toetsen (het ‘hoofdvak’ van de grote man achter de band) doet hij als de beste. Hij is een man met visie en dat betaalt zich uit in mooi gelaagde arrangementen, smaakvolle geluiden en een altijd originele benadering. We horen langgerekte orgelakkoorden, sprankelend pianospel en kwetterende Moogloopjes.
De verrichtingen van Ljunghall krijgen op een uitstekende manier ondersteuning van een wervelende ritmetandem. Bassist Philip Bastin speelt kordaat en met passie. Hij heeft een prominent plekje en dat geeft de muziek een lekkere vibe. Samen met drummer Gustav Nyberg wurmt hij zich door al die maffe maatsoorten van het album heen alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Hidden Lands heeft iets duidelijk herkenbaars en dat mag zanger Bruno Edling voor een groot deel op z’n conto schrijven. Echt de beste stem van de wereld heeft hij niet, maar zijn melancholieke vocalen hebben iets aandoenlijks en dat is buitengewoon prettig. Hij is op z’n best in het prachtige Dakkar, een gedragen nummer waar hij te midden van statige pianoakkoorden de nodige sfeer creëert. Een nummer als dit zit hem als gegoten, maar ook een toegankelijk nummer als In The Wind weet hij naar z’n hand te zetten.
Hidden Lands maakt muziek die laag voor laag afgepeld moet worden, want zo is de opbouw. En ja, ook al is het buitengewoon complex, het is nergens een aaneenschakeling van ideeën. Met een beetje fantasie zou je het toetsengetinte postrock kunnen noemen. Dit komt nog het best naar voren in de zinderende opener Corsican Daydream en het afsluitende Hidden Lands . Beide nummers zijn flink aan de lengte en het is dan ook de mix met enkele korte nummers die het album zo smakelijk maakt.
Luisterend naar “Lycksalighetens Ö” kan je niet anders dan concluderen dat het pure, integere muziek is. Qua stijl ligt het album in het verlengde van zijn voorganger, qua uitvoering zijn er behoorlijke stappen gemaakt. Het kan dan ook niet anders dan dat “Lycksalighetens Ö” vol lycksaligheten zit.
Dick van der Heijde