Hidria SpacefolkAlbum

Onlangs was ik enige tijd een  promo-cd kwijt. Het betrof “Symetria”, het derde studio-album van het Finse psycho/spacerock gezelschap Hidria Spacefolk. Daar baalde ik stevig van. Allereerst natuurlijk omdat ik de cd op die manier niet kon recenseren. Ten tweede omdat ik de cd na twee keer te hebben gehoord helemaal te gek vond en hem graag veel vaker wilde horen. Een maand lang mocht ik het doen met het vage boekje, de beknopte begeleidende info en enkele geluidsfragmenten op het net. Het chagrijn was van m’n gezicht af te lezen. Een dergelijke vorm van slordigheid is me vreemd.

Inmiddels is de cd terecht en heb ik me al regelmatig laten platspacen door de instrumentale psychedelica van de vijf energiekelingen. Hidria Spacefolk dat zichzelf The Original Astrobeat-orchestra van Finland noemt, klinkt op Symetria steviger dan op hun vorige albums. Weg zijn de fluit en de marimba. Nagenoeg verdwenen is de folky gloed. De zinderende muziek richting Hawkind en Ozrics kent nu ook invloeden van Porcupine Tree en Rush, hetgeen niet verkeerd heeft uitgepakt getuige de beresterke opener Symetria. De toetsengedreven intro die het nummer in gang trekt gaat over in een passage met een gave riff. Die riff zit ook aan het eind van het nummer. De verlossing die het daar met zich meebrengt is zalig. Het daartussen liggende stuk dampt en klinkt in al z’n volheid transparant en donker tegelijk. Lekker ritmisch. Het is een staalkaartje hoe Hidria Spacefolk verder op dit album klinkt.

De band lijkt een formule te hebben gevonden die goed werkt. Thema’s worden met  al hun herhalingen wijselijk net iets te lang gebracht waardoor elke sfeerwisseling als zeer gewenst zal worden ervaren. De muziek op dit vrij korte album, 47 minuten, klinkt mede door de vele Mellotronklanken tamelijk proggy en dat terwijl de twee gitaristen flink op de voorgrond treden. Iedereen is nogal aanwezig zogezegd en dat zonder dat het de muziek te druk heeft gemaakt. Noem de mannen weldadig. Slechts een paar keer nemen ze wat gas terug. Zo is Futur Ixiom behoorlijk mid-tempo en zelfs luchtig te noemen en zo neigt de eerste helft van Flora/Fauna met zijn tokkels en accordeon naar ingetogenheid.  

Het materiaal op “Symetria” is zeer inwisselbaar met elkaar. Gezien eerdergenoemde hunkeringen en een aantal leuke inkleuringen van o.a. harmonium, didgeridoo, trompet en trombone is dat niet echt een probleem. ”Symetria” heeft een fijne flow met voldoende onderscheidingspunten en de heren van Hydria Spacefolk vervallen er gelukkig nergens in vaag geneuzel, ook niet tijdens het psychedelische stukje gefloyd in Futur Ixiom.  

Hydria Spacefolk toont met deze cd glashard aan dat ze hun koerswijziging richting stevigheid gemakkelijk aan hebben gekund. Ik mag dan wel geen notoire spacerocker zijn, Sammi Wirkkala, Janne Lounavluori, Kimmo Dammert, Teemu Kilponen en Mikko Happo zijn dat gelukkig wel.

Dick van der Heijde