High Tide

High Tide

Info
Uitgekomen in: 1970 (heruitgave in 2006)
Land van herkomst: Groot-Brittannië
Label:  Liberty Records (heruitgave: Eclectic Discs)
Website: www.tonyhillsfiction.co.uk
MySpace: -
Tracklist
Blankman Cries Again (8:28)
The Joke (9:27)
Saneonymous (14:26)
Bonustracks:
The Great Universal Protection Racket (15:45)
The Joke (7:44)
Blankman Cries Again (8:25)
Ice Age (3:25)
Roger Hadden: drums
Tony Hill: gitaar, zang, toetsen
Simon House: viool, toetsen
Peter Pavli: basgitaar
High Tide (1970)
Sea Shanties (1969)

Dit is het tweede album van Britse jazz-progband High Tide, uitgebracht in 1970 nadat debuutalbum “Sea Shanties” de aandacht op de groep gevestigd had. Dat eerste album wist weliswaar geen hitnotering te behalen, maar de band maakte veel indruk met het even unieke als spijkerharde geluid.

High Tide was uniek door de combinatie van gitaar en viool. Tide-baas een hoofdcomponist Tony Hill heeft maar één standje op zijn gitaar: knetteroverstuurd. Violist Simon House had in elk geval live geen andere keus dan zijn instrument ook door de mangel te halen. Het tweede album werd opgenomen in één van de eerste 16-sporen studio’s, waardoor het geluid absoluut wat gladder klinkt dan de debuutplaat, maar nog steeds sluit High Tide geen enkel compromis. Links in het stereobeeld de overstuurde viool, rechts de overstuurde gitaar, in het midden het drukke ritmewerk en de wat statige zang van Hill. De doorgewinterde progliefhebber weet genoeg: dit klinkt zo gedateerd als m’n opoe.

Toch is “High Tide” het album een hele verbetering ten opzichte van de bijzonder onbehouwen eersteling. Denk aan Roxy Music, denk aan Van Der Graaf Generator, denk aan Hawkwind. Opener Blankman Cries Again ontspoort na een minuut of vier als de woeste gitaarsolo’s beginnen, maar tot die tijd is het een knappe compositie. Dat geldt dubbel voor The Joke, dat doet denken aan het vroege werk van Yes. Complex, zelfverzekerd en vol overtuiging gespeeld, jazzy en stevig tegelijk. De toevoeging van wat orgel en piano maakt het geluid ook rijker. Jammer dat het onderliggende liedje wat dreinerig is; het arrangement er omheen is zeker de moeite waard.

Kant twee van de lp werd in 1970 in beslag genomen door het lange stuk Saneonymous. Daarop valt ten eerste op dat Tony Hill niet zo goed is als hij denkt. Hij maakt een hoop foutjes, is onstrak en chaotisch. Dat is jammer, want in mijn andere oor speelt House een fraaie vioolpartij over de tribal drums. Het is ook jammer dat dat gemelk minutenlang doorgaat zonder dat zich een compositie van betekenis openbaart. Pas na vijf minuten lijken de heren zich te realiseren dat de technicus niet meer aan het inregelen is. Het stuk dat dan begint is een mooi slepend liedje dat helaas wat wordt geteisterd door een teveel aan hoog in het geluid: slissende zang, spetterende bekkens, het doet pijn aan de oortjes.

Deze uitgave staat bol van de bonustracks, demo-versies van de eerste twee stukken en nog twee outtakes: het oeverloos lange The Great Universal Protection Racket, dat in een andere versie ook al niet meer op het debuutalbum paste en Ice Age, het laatste nummer dat de band ooit opnam. Dat is een gul gebaar van Eclectic, het label dat zich specialiseert in dit soort verloren juwelen uit het verleden, maar het is ook wat teveel van het goede. Twee versies van The Joke, waarvan de tweede minder klinkt en korter is, wat is daar het nut van? Ice Age is wel erg aardig, een kort folky liedje dat bewijst dat de band zelf ook wat andere wegen wilde gaan bewandelen dan de progressieve jazzrock van de eerste twee platen.

Het mocht overigens niet baten, nog binnen het jaar lag de band op zijn gat wegens gebrek aan succes. Simon House verkaste via via naar Hawkwind, Tony Hill verdween in de anonimiteit.

High Tide is een voetnootje bij een belangrijk hoofdstuk uit de muziekgeschiedenis, het einde van de jaren ’60 in de Britse rock. Het zou mij niet verbazen als de band in zijn korte bestaan van grote invloed is geweest op de grote bands die uit het genre voortkwamen: Yes, Genesis, Van Der Graaf Generator, Roxy Music, Gentle Giant… maar wie wie inspireerde is nu niet meer na te gaan. Het is ook niet belangrijk, op basis van deze plaat kun je concluderen dat, hoe verdienstelijk sommige stukken op deze plaat ook zijn, High Tide zijn plaatsje in de vergetelheid ruimschoots verdient.

Erik Groeneweg

Send this to a friend