High TideAlbum

Eerlijk gezegd had ik nog nooit van High Tide gehoord, maar ik troost me met de gedachte dat ik vast niet de enige ben. Dankzij Eclectic Discs wordt het bandje aan de vergetelheid ontrukt met onberispelijke heruitgaven inclusief achtergrondinformatie en bonusnummers.

Eerst maar even een kort stukje geschiedenis om de band te plaatsen. De belangrijkste man in dit verhaal is de Britse gitarist Tony Hill. Hij debuteerde bij de band The Misunderstood, een clubje Amerikanen dat John Peel naar Engeland had gehaald. Die band kreeg een paar kleine hitjes en was van invloed op The Move en Pink Floyd, voordat de Amerikaanse leden weer gedeporteerd werden naar de VS. Tony speelde kort in een trio met David Bowie maar formeerde begin 1969 High Tide. Omdat de band werd ondersteund door Apple Corps, het bedrijf van The Beatles, was het een koud kunstje om een platendeal te sluiten met het Liberty label. “Sea Shanties” kwam in oktober van 1969 uit en kreeg zoveel aandacht dat de band zelfs nog een tweede album mocht uitbrengen. Een hitparadenotering zat er niet in.

“Sea Shanties” klinkt ook in deze crispy remix onwaarschijnlijk gedateerd. Op zich is dat verwonderlijk, want de band had een voor die dagen zeer ongebruikelijk geluid: loodzwaar vervormde gitaren, drukke drums en sombere, gedubbelde zang, maar bovenal de viool van Simon House. House kan zijn instrument net zo laten scheuren als Hill zijn gitaar, maar – wellicht door de wat gebrekkige opnametechniek, af en toe ook klinkt als een Mellotron. Het resultaat klinkt als een soort amalgaam van Thin Lizzy (ten tijde van Eric Bell), Uriah Heep, Deep Purple, The Moody Blues, Yes en Van Der Graaf Generator, maar vooral als een enorme berg lawaai.

De meeste muziek op deze plaat is in een dag of vier live in de studio opgenomen en benadert ongeveer hoe de band op het podium moet hebben geklonken. Dat schijnt een blaartrekkende ervaring geweest te zijn, zo spuughard. De heren konden wel spelen, dat blijkt al uit het openingsnummer Futulist’s Lament. Hill heeft een wat zenuwachtige manier van soleren, weet zijn tonen niet te rekken met sustain maar speelt alsof hij een mandoline in zijn poten heeft: honderd aanslagen per minuut. De band klinkt dan ook massaal en overdonderend. Dat blijkt op track 2, het wat Slavisch georiënteerde Death Warmed Up. Wat Tony Hill in de linker speaker presteert, evenaart House rechts. De band stoomt door als een dolle en dreigt hier en daar met teveel gesoleer uit de bocht te vliegen, maar de groove is opzwepend en het thema, als het uiteindelijk weer verschijnt, aanstekelijk. Het had geen 9 minuten hoeven duren, maar toch. Lekkere heksenketel!

Nummer drie is het wat meer gestructureerde Pushed, But Not Forgotten. Ook al barst na een minuut de kolereherrie weer los, de band kleurt tenminste binnen de lijntjes. En dan heeft dat ouderwetse geluid wel weer wat; die dunne viool, die warme bas, dat wat jazzy drumgeluid, High Tide levert een mooi tijdsbeeld.

Het is begrijpelijk dat de band het niet lang heeft volgehouden. Als echte progressieve band waren hitsingles natuurlijk van de baan, maar Hill mistte ook het talent om een Whiter Shade Of Pale of een Nights In White Satin te schrijven. In plaats daarvan schreef hij het meutige Walking Down Their Outlook, met zijn plechtstatige zang en lullige thema het minste nummer van de plaat.

Gelukkig is Missing Out weer een stuk interessanter, een complexe aaneenschakeling van riffs en breaks. Hoewel ook dit nummer dramatisch uit de hand loopt met al dat gepiel (en een drumsolo!) maakt het wel begrijpelijk waarom Eclectic deze muziek heeft willen uitbrengen. High Tide mocht dan niet in de ere-divisie spelen, de band had wel degelijk iets toe te voegen aan het geluid van die tijd. Jammer dat de band niet een wat betere zanger wist aan te trekken, met een Greg Lake of een Justin Hayward had men het wellicht nog aardig ver geschopt. De nummers die de LP in 1969 niet haalden, maar die hier als bonus zijn toegevoegd, The Great Universal Protection en Time Gauges, zijn nog eens aanzienlijk progressiever en ongewoner dan de stukken die wel aan het vinyl werden toevertrouwd.

Uiteindelijk moet me van het hart dat deze plaat helaas alleen maar interessant is. De muziek is te freakerig, te rommelig, te snel op de plaat gekwakt, te lelijk om met plezier beluisterd te worden. Wie in de geschiedenis van de prog wil duiken moet High Tide een keertje ondergaan, maar het is meer een zure appel waar je even doorheen moet dan een lekker kluifje. Leuk is anders.

Erik Groeneweg