High Watt ElectrocutionsAlbum

De maker van deze muziek schrijft zelf in zijn bijvoegsel dat hij er met dit album naar gestreefd heeft die rare instrumentale stukken op je favoriete classic rock albums te benaderen, die stukken waarmee kant 1 of 2 afsluit, die stukken die eigenlijk niet op de plaat passen. Ik kan me er wel wat bij voorstellen, hoewel ik maar twee voorbeelden kan bedenken: Journey Of The Sourcerer op “One Of These Nights” van The Eagles en “A”200 op “Burn” van Deep Purple. Wie weet er meer? Onder de inzendingen verloot ik mijn recensie exemplaar van deze plaat!

Dit is het derde album van High Watt Electrocutions en de eerste keer dat ik iets van deze band hoor. Of band, eigenlijk hebben we het hier over Ryan Electrocution, de artiestennaam van Richard Settee. Richard doet alles zelf, tot en met de cd-hoezen. Hoewel de promo die ik in handen heb een weinig profi aandoend zelf geknipt en geplakt hoesje is, maakt Richard er wel degelijk veel werk van: de cd is ook verkrijgbaar in een zelfgeschilderde hoes. Als je hem een email stuurt met wat bijzonderheden over je zelf, maakt Richard een persoonlijke hoes voor je! Kijk, dát zie ik Steven Wilson nog niet doen!

De eerste platen van High Watt Electrocutions ken ik dus niet, maar dat is geen belemmering. In een interview op zijn website vertelt Settee immers dat hij er naar streeft om elk album zo verschillend mogelijk te laten zijn. Vergelijken met resultaten uit het verleden heeft dus geen enkele zin. Op dit album staat in elke geval één compositie, het bijna 39 minuten lange titelstuk. Dat is overigens opgebouwd uit een flink aantal losse thema’s die soms met een nogal harde las aan elkaar zijn gemonteerd.

Deze instrumentale muziek lijkt op een kruising tussen Pink Floyd en The Cocteau Twins, dromerige, filmische klanken. Je hoort hoofdzakelijk in elkaar draaiende gitaarthema’s met af en toe wat zacht ingemixte drums en wat toetsen. Zoals wel vaker met dit soort dingen heb ik ergens het idee dat High Watt Electrocutions op een zolderkamertje wat zit te pielen, dat aan elkaar plakt en met een duur verhaal de wereld in slingert, maar dat hoeft in dit geval niet op te gaan. De muziek is sympathiek genoeg en Settee komt in zijn interviews integer over.

Echt een wereldplaat hebben we hiermee ondertussen niet, al heb ik er wat genoeglijke tijd mee doorgebracht. De muziek heeft elementen van psychedelische en space rock, maar per saldo is het vooral een ingetogen, voortkabbelend gitaartapijtje, Een sereen plaatje dat fraai klinkt, met zorg is geproduceerd en netjes is opgenomen. Muziek waar je lekker op wegdommelt. Dat vindt Richard overigens geen belediging: hoe harder je snurkt, hoe liever. Geen hoogvlieger dus, maar ook geen zeker geen monster zonder waarde.

Erik Groeneweg