Hillsphere

Florenscence

Info
Uitgekomen in: 2018
Land van herkomst:  Nederland
Label: Layered Reality Productions
Website:  https://www.hillsphere.nl/
Luisteren kan je hier:  https://www.layered-reality.com/artists/hillsphere/
Tracklist
Florenscence (1:02)
The Breeding of Us (6:19)
Home (1:52)
Our Physical Way Of Speaking (5:03)
Aquarius (4:30)
Ghost Of You (10:28)
Mind at rest (11:04)
Clairvoyance (9:07)
Tim Beimer : zang
Wouter Macare : drums
Elias Mayer : gitaar, toetsen
Kevin van der Reijnst : basgitaar
Robin Waij : gitaar
Florenscence (2018)

Met hoofdcomponist Elias Mayer als gitarist en toetsenist groeide Hillsphere al snel uit tot een volwaardige live-band. Op hun eerste live optredens vanaf de start in 2012 was voornamelijk instrumental postrock te horen. Toen er uiteindelijk voldoende materiaal voor hun eerste album gecomponeerd was, vroeg Elias zanger Tim Beimer voor een gastoptreden. Met Tim aan hun zijde speelde Hillsphere podia door heel Nederland ter ondersteuning van diverse acts binnen de progressieve scène zoals Pain of Salvation, Vandenplas en Soul Secret. In deze fase kreeg de band de kans om hun eigen geluid en concept te ontwikkelen. Dit is een prima insteek om eerst ervaring op te doen en hun nummers en fanschare te laten groeien. Na een hele reeks line-up wisselingen bestaat de huidige formatie verder uit Robin Waij op gitaar, Kevin van der Reijnst op basgitaar en Wouter Macare op drums.

Uit de meegeleverde bio lees ik verder dat het Nederlandse Hillsphere zichzelf op dit moment omschrijft als een post-progressive rockband. Muzikaal – zo gaat het verder – putten ze uit een breed spectrum dat vaak wordt gezien als een combinatie van progressieve rock en metal met veel nadruk op de emotionele en atmosferische aspecten. Hun sound omschrijven ze als een toenemende hoeveelheid intensiteit die melancholisch opbouwt naar een meer open climax met agressieve ondertoon. Met nummers leunend op een zeer melodieus tapijt dat de progressive rock-kant van Hillsphere accentueert, bieden dit een impact die niet verschilt van bepaalde donkere metal-acts die er vandaag zijn. Deze diversiteit geeft de band zijn progressieve karakter.
Nou, daar wordt het groene gras heel fraai voor mijn voeten compleet weggemaaid, want ik kan als recensent daar mij helemaal in vinden. Alleen, is het ook allemaal geslaagd op de zilveren schijf terecht gekomen?

De eerste drie nummers zijn instrumentale nummers om er even in te komen en zit er gelijk ook een muzikaal zoekplaatje in verborgen. Alle drie nummer beginnen namelijk met toetsenspel dat een variatie op het thema speelt waar het op gitaar in het slotnummer Clairvoyance geweldig mee eindigt (maar daarover later meer). Wat me opvalt, is dat de overgang van het sferische begin naar de Rammstein metal op The Breeding Of Us met horten en stoten op gang komt, het lijkt op een ander up tempo nummer dat in twee delen geknipt en geplakt eraan vast geschoven werd. Live moet dit veel beter en organisch gaan klinken, heb ik het idee.

Vanaf Our Physical Way Of Speaking gaat het helemaal los. En met los bedoel ik dan vooral de zang. Nou houd ik zelf niet van screamen, het leidt alleen maar af. Voor de liefhebbers zou ik zeggen, leef je uit maar gelukkig past het hier wel en blijft het bij dit ene nummer. Bij het rustige Aquarius, dat heel slim midden in het album gepositioneerd staat krijg ik de naam The Scorpions maar niet uit mijn hoofd. Gelukkig kun je als prog liefhebber bij de drie laatste nummers even rechtop zitten of staan, wat u wilt, want hier wordt de tijd genomen om er wat prog rock metal van te maken. Om een referentiekader aan te geven, beperk ik het tot pak hem beet Galahad, Phi en Arilyn, alleen zijn de verschillende muziekstukken en tempowisselingen van Hillsphere ten opzichte van hun concullega’s hier nog niet uitgebalanceerd en is de uitwerking soms abrupt en komt wat slordig en gezocht over. Voor hen allen is de eredivisie van de prog metal nog niet in zicht, het wordt een spannende nacompetitie wie het wordt, als ze al doorgaan. Met een slotnummer als Clairvoyance zit een promotie in de slotminuten voor Hillsphere er wel in, want hier staat een breed uitgewerkte gitaarsolo op waar het Comfortably Numb gevoel en uitwerking van Pink Floyd wel heel veel van weg heeft. Jammer is alleen de mix van de piano in dit nummer. Die staat de hele tijd te prominent voorin gemixt. Maar ja, beperkt budget versus kostbare studiotijd is voor een beginnende band als Hillsphere ook hier het toverwoord keuzestress.

Samenvattend kan ik zeggen dat de kwaliteit en beheersing van het genre er bij alle leden is. Productioneel klinkt het redelijk professioneel, nu alleen nog dat magische zien te bereiken met consistente nummers wat voor elke beginnende band zo moeilijk tastbaar is. Want hoe kom je boven het maaiveld van die vele ronkende gitaren en mistgordijnen uit. Dat is de vraag. Ik hoop dat Hillsphere gewoon zijn eigen weg gaat bewandelen. Wie weet naar wat voor moois dit nog leidt, de potentie om te promoveren zit er in. Ik ga hun wedstrijd, pardon live optreden zeker een keer bezoeken. Want als slotwoord in hun bio staat dat de band al weer aan nieuwe nummers werkt en nieuwe liveshows plant om stappen te ondernemen in hun ontwikkeling om een ​​eigen ruimte te creëren in de muzikale wereld. Mooi gezegd, maar voor alleen een mooie bos ontluikende bloemen waar hun albumtitel naar refereert, zullen ze het toch niet meer doen lijkt mij. De ambitie naar boven mag, nee, moet ingezet worden. Voor nu alleen een toptrainer inhuren om deze talenten verder te begeleiden.

Jos Driessen

Send this to a friend