HodsonAlbum

Hodson? Misschien gaat er bij sommigen een belletje rinkelen wanneer ze deze naam lezen, misschien ook niet. Oprichter van deze band, die in 2003 ontstond, is namelijk toetsenist Paul Hodson. Iedereen die een beetje ingevoerd is in de wereld van de melodieuze hardrock weet natuurlijk dat Paul Hodson geen groentje meer is, maar een muzikant met een kleurrijk verleden. Voor de niet-kenners is een korte introductie wellicht geen overbodige luxe.

Tegenwoordig beroert Hodson de toetsen bij het gelouterde rockgezelschap Ten, met frontman Gary Hughes in de gelederen. Daarnaast is hij de laatste jaren heel actief als componist, producer en toetsenist voor Bob Catley, die we kennen als zanger van het legendarische Magnum. Met diezelfde Catley heeft hij daarvoor ook nog samengewerkt in Hard Rain, een tijdelijke en geflopte versie van Magnum zullen we maar zeggen. Andere bekende namen op Hodson’s C.V. zijn John Parr, Slade en Pete Goalby (Uriah Heep).

En nu heeft hij dus zijn eigen bandje op de rails gezet. Kennelijk lonkten de schijnwerpers en was de tijd rijp om uit de schaduw op de voorgrond te treden. Het bedenken van een groepsnaam heeft hem weinig hoofdbrekens gekost, die ligt wel erg voor de hand. Het rekruteren van de nodige hulptroepen heeft ongetwijfeld meer voeten in de aarde gehad. Hoewel, gitarist Vince O’Regan was snel gevonden, hij maakt ook deel uit van de tourband van de hierboven reeds ter sprake gekomen Bob Catley. De overige twee leden van de groep zijn onbekende grootheden. Bassiste Josie Vespa, die geboren is in ons eigen kikkerlandje maar al jaren in Londen bivakkeert, schijnt een gewaardeerde sessiemuzikante te zijn en drummer Lynch Radinsky vinden we niet eens terug in de line-up die op het hoesje is afgedrukt.

Moeten we nu zwaar opgewonden raken van Hodson’s eigen speeltje? Die vraag moet helaas ontkennend beantwoord worden. Niet dat de melodieuze rock op “This Strange World” slecht is, daarvoor zitten de composities te degelijk in elkaar, maar er vallen wel wat kritische kanttekeningen te plaatsen bij dit debuut. Allereerst is daar de stem van Paul Hodson. Jawel, de beste man denkt ook te kunnen zingen. Dat valt toch wat tegen, je zou hem het minder getalenteerde broertje van Graham Bonnet kunnen noemen. Zijn ietwat schreeuwerige manier van zingen gaat na een paar liedjes knap tegenstaan en dat komt het luisterplezier niet ten goede. Een ander minpuntje is de overvolle productie, waardoor het geheel nogal druk overkomt. Alle instrumenten vechten om een plekje op de voorgrond in de mix.

Zijn er dan nog positieve zaken te vermelden? Ja zeker. Zoals gezegd zijn de songs kwalitatief van een uitstekend gehalte. Ze bevatten knap geschreven melodieën die mooi uitgewerkt worden. Zo kun je genieten van het spetterende This Foolish World, het gedreven Soulman en een interessante versie van het Rainbow nummer Light In The Black, met een excellerende Paul Hodson op toetsen. Een heel eervolle vermelding verdient het solowerk van gitarist Vince O’Regan. Deze man gaat met grote regelmaat als een bezetene tekeer en tovert een aantal geweldige solo’s uit de hoge hoed.

De conclusie moet zijn dat “This Strange World” onderhoudend, maar zeker geen hoogtepunt in de carrière van Hodson is. De liefhebbers van dit genre kunnen daarvoor beter hun oor te luisteren leggen bij “When Empires Burn”, de soloplaat van Bob Catley, waarvoor Hodson ook alle muziek schreef.

Joost Boley