Hollow WaterAlbum

Hollow Water is in beginsel het muzikale project van toetsenist Alan Cookson en gitarist Huw Roberts, die vanaf 2012 gezamenlijk instrumentale songs componeren. Vanaf 2015 is het project volgens het duo breder geworden door middel van gastmuzikanten van over de hele wereld. Op instrumentaal en vocaal gebied participeren op dit album namelijk muzikanten uit de Verenigde Staten, Duitsland, Zweden en Servië.

De band is bij uitstek creatief te werk gegaan met deze productie, die je overigens wel een beetje moet liggen. Het concept achter het album is die van een comic boek met gesproken teksten en bijbehorende artwork. Tussen de eerste songs van het album krijg je het gevoel naar een radioprogramma te luisteren, want de liedjes worden afgewisseld met bijvoorbeeld een discjockey die de nummers aan elkaar verbindt, inclusief een weerbericht en verkeersinformatie. Ook zijn er veel geluidsfragmenten binnen enkele songs geïntegreerd, zoals slippende auto’s  gezellige cafégeluiden en een quizmaster. Persoonlijk is de dienstdoende recensent hier niet zo enthousiast over, maar het voegt in elk geval een uniek detail toe aan de productie.

Het creatieve duo heeft een aantal aantrekkelijke songs gecomponeerd die op een aangename manier verrassende elementen bevatten. De band is vooral breed in het progspectrum, in zowel het gebruik van instrumenten als ook de sfeer en identiteit. Het is bijna niet te benoemen in welk straatje Hollow Water precies past, want de jaren zeventig progressieve muziek komt aan bod, spacerock, maar ook metal georiënteerde riffs, funky en jazzy ritmes en jaren tachtig glamrock. Qua kenmerkend instrument in de muziek wil ik de saxofoon noemen, die bepalend is voor bijvoorbeeld het nummer Mirror’s Frame,en de heerlijke gitaarsolo’s. Het is moeilijk gedetailleerd te noemen waar de overall inspiratie voor het album vandaan komt, maar waarneembaar zijn de invloeden van Pink Floyd, Rush en King Crimson.

Het is eigenlijk ondoenlijk om alle nummers met de brede kenmerken te benoemen, vandaar we ook niet te uitvoerig worden in deze review. The Quantum Mechanic & the Map Collector begint als een typisch Ayreon nummer vol met spacey geluiden en de daarbij behorende kenmerken. De track is wellicht één van de beste van het album maar ook één van de meest afwijkende van de Hollow Water sound, als je daar van kan spreken. Titelnummer Rainbow’s End is onbetwist beïnvloed door progdinosaurus Pink Floyd. De toetsenliefhebbers kunnen hun hart verliezen in het nummer Illusions & Delusions wat vooral door de zang naar een hoog niveau getilt wordt. Een goed voorbeeld van hoe de vocalen het nummer, maar eigenlijk de hele cd, in het geheel intrigerend maakt.

Rainbow’s End is een wat onwennig aandoend conceptalbum met opmerkelijke details tussen de liedjes, maar de songs zijn van prima niveau waar mening progliefhebber zich op breed niveau in kan vinden. Samen met het artwork heeft het duo met de dankbare hulp van de gastmuzikanten een opmerkelijk pakket neergelegd, wat in elk geval een bijzondere ervaring oplevert en uniek is in het grijze proglandschap. Dit verdient in derhalve de aandacht van de progrock durfal!

Ruard Veltmaat