Hologram

The Void

Info
Uitgekomen in: 2014

Land van herkomst: land

Label:

Website:

Luistermogelijkheid:

Uitgekomen in: 2014
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Eigen Beheer
Website: http://hologramsound.com/uk/
Luistermogelijkheid: http://hologramsound.com/uk/download-stream/


Tracklist
(Please don't touch) The void  (07:02)
Perihelion (02:56)
Corridors (04:29)
Lullaby (Floataway) (02:32)
The shore (05:53)
Dan Hotten: zang, gitaar
Matt Wilson: gitaar, toetsen
Matt Branigan: basgitaar
Charlie Morrison: drums
Met medewerking van:
Jess & Liz Willis: zang op Lullaby (Floataway)
The Void (2014)

Hoe recenseer je een debuut? Een nieuwe groep beoordelen is misschien nog wel het lastigste van je rol als muziekcriticus. Je hebt geen referentiekader. Je weet niet wat de jongens willen, je weet niet hoe ze zich ontwikkelden. Je kunt er nog niet een afgerond geheel van verwachten. Een eigen stijl en richting zal een te hoge eis zijn. Je snapt dat er zwakke momenten op de schijf zullen staan. Maar ja, wat zeg je er dan wel van? Dan ga je het toch maar ergens mee vergelijken, ook al heb je daar eigenlijk een hekel aan.

Hologram is zo’n nieuwe groep (hemel, wat zijn ze jong). Hun mini-cd “The Void” verrast op een aangename manier. Het is een poging met lef. De jongens bespelen hun instrumenten meer dan verdienstelijk. Ze weten met wat alternatieve invloeden een leuke symfo-sfeer aan hun plaat mee te geven (ook door het in een jasje van een concept te steken). En de composities vermijden al te voor de hand liggende paden. Wat je dan in elk geval van een debuut kan zeggen, is dat het veel potentie toont. Hologram kan echt wat worden.

De opener (Please Don’t Touch) The Void lijkt de toon te gaan zetten met een eerste sectie die niet zou hebben misstaan op een cd van Porcupine Tree en een slotsectie die niet zou hebben misstaan op een lp van de vroege Procol Harum. Herleeft daar niet wat van de Canterbury Scene of zelfs Anyone’s Daughter? Wel een lekkere afwisseling van akoestische gitaren en stevige elektrische gitaren, nu eens omgeven door een fijn toetsendecor, dan weer met een plezierig pianospel. De zangstem klinkt wat omfloerst, maar is steeds gefocust genoeg om te boeien.

Het vervolg Perihelion is het tussendoortje (vergelijk Out Of Nowhere op “Ever” van IQ.) Nu heeft elk album zijn tussendoortje nodig, omdat het niet altijd alleen maar een intense luisterervaring kan zijn, maar nu al? Na een nummer hoefde ik nog niet echt naar adem te happen. Een beetje vroeg op deze ep komt dus een uptemporocker; ook voortvarend gedaan, maar geen hoogtepunt.

Dan gaan we met Corridors weer terug naar de serieuzere nummers. Deze track zou weer niet misstaan op een album van zeg Dream Theater, met drums en gitaren vol op alle cilinders, met een gedurfde variatie van stevige en kalme passages waarin dan weer de oude Pink Floyd herleeft. Het valt op dat het als compositie duidelijk verrassender is uitgewerkt dan een standaard couplet-refrein-stramien.

Na die intensiteit heb je inderdaad een rustpunt nodig op je album, en dat heet hier Lullaby (Floataway). Met de inbreng van meerstemmige vrouwenzang had dit semi-akoestische en uiteindelijk a capella-nummer niet misstaan op een album van Ayreon. Je moet het maar durven, je hebt dan wel wat muzikaliteit in huis.

Zo zijn we voorbereid op het slotnummer The Shore. Het idee is een rustig vierkwartsschema op te bouwen tot een bak herrie. Dat laatste lukt in elk geval. Dus als de cd is afgelopen heb je zeker een intensieve luisterervaring achter de rug. In die zin is dat ook weer gedurfd. Maar hoewel de gitarist beslist z’n momenten heeft op “The Void”, is geen sprake van een akkoordenschema of melodielijn die in de herinnering blijft hangen. Waarschijnlijk vinden ze dit leuk om live op het podium te doen, maar voor de luisteraar in de huiskamer is het toch een beetje een onaangenaam einde van een verrassend conceptalbum met enkele smaakvolle en memorabele stukken.

Eigenlijk heb ik dus een hekel aan recensies waarin steeds gezegd wordt “lijkt op…”, of “misstaat niet op…“ Liever zou ik zeggen dat “The Void” van Hologram z’n eigen stijl en geluid had. Maar er zijn twee redenen waarom ik het toch zo gedaan heb. In de eerste plaats omdat het een debuut is en ik dan, zoals gezegd, naar iets anders moet verwijzen om een indruk te geven van aanpak en stijl. In de tweede plaats heb ik zo willen laten zien dat er over de nummers op deze mini-cd steeds nogal verschillende dingen te zeggen zijn. Kortom, er blijkt veel potentie uit de meeste composities en uitvoering op het debuut van. Zeker voor een eersteling is de kwaliteit prima. Leuk om af en toe eens naar te luisteren. Maar, jongens, kies een richting!

Bart Cusveller

Send this to a friend