Hoopy FroodAlbum

Hoopy Frood! Had u er al eens van gehoord? Ondergetekende in elk geval niet. Even googelen dan maar. De term komt uit “The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy” van Douglas Adams.  Met de term wordt een ‘cool en stabiel persoon bedoeld, maar dan wel met een ironische twist’. Ik kende deze Engelse band dus nog niet, toch dateert hun eerste album “Psychonaut” al uit 2004. Hun tweede album “Indigo” stamt uit 2009 en daarna werd het stil rond Hoopy Frood, om tijdens de coronapandemie de band weer tot leven te komen. Nu, in de vroege herfst van 2025, is er een nieuw album uit, getiteld “Mostly Harmless”.

Ik houd zelf uiteraard van klassieke prog, maar kan het zeker waarderen als onze geliefde muziekstijl in de blender gaat met bijvoorbeeld alternatieve en elektronische elementen. En dat is precies wat Hoopy Frood doet. De muziek is voor progbegrippen behoorlijk swingend. De basis van het geluid van deze band zou je kunnen omschrijven als de sferen van Pink Floyd met de elektronica van Massive en Bjork. Dit wordt aangevuld met Bob Marley en Ozric Tentacles. Plus wat relaxte jazz. Ik moet ook geregeld denken aan Madlen Keys, maar de muziek van Hoopy Frood is een stuk lichter van aard. ‘Lounge prog’ dekt de lading in mijn ogen goed.

Het album begint sterk met het door ambient gekleurde Already Home. Prog wordt gecombineerd met Massive en Hooverphonic. In het tweede liedje Chocolate Factory komt de reggae daar dan nog bij. The River, een van de sterkste nummers, laat precies horen wat ik bedoelde met lounge prog. Fraaie elektronica bovendien. Met deze eerste drie nummers legt Hoopy Frood het fundament neer voor hun sound op “Mostly Harmless”. In een aantal songs, bijvoorbeeld Shine en Chasing Sun, komt ook een gitaarsolo in de bekende Pink Floyd-sfeer om de hoek kijken. Een ander positief punt is de etherische zang van Myshell Higgins, die prima past bij deze muziek.

Ik vind alleen wel, en wellicht komt dat door het relaxte karakter van de muziek, dat het allemaal wat te veel voortkabbelt en het mij op een gegeven moment best moeite kost om mijn aandacht erbij te houden. Give, het slotstuk van dit album, vind ik dan weer een van de beste songs. Er wordt smaakvol gebruik gemaakt van de fluit. Een beetje Bjork geeft het liedje extra cachet.

Kortom, deze lounge prog is best oké en voor even lekker. Maar een heel album is voor deze recensent wat te veel.