Hostsonaten

Winterthrough

Info
Uitgekomen in: 2008
Land van herkomst: Italië
Label: AMS
Website: www.zuffantiprojects.com
MySpace: Hostsonaten
Tracklist
Entering The Halls Of Winter (10:12)
Red Sky (3:42)
White Earth (1:20)
Snowroom (3:17)
Over The Plain (2:04)
The Crystal Light (6:46)
Outside (2:17)
Ruins (2:17)
Through Winter's Air (1:41)
Rainsuite (12:41)
Fabio Zuffanti: basgitaar, baspedalen, 12 snarige gitaar, klassieke gitaar, elektrische gitaar, percussie

Met medewerking van:

Alessandro Corvaglia: mellotron, mini-Moog, synthesizers
Matteo Nahum: gitaar
Edmondo Romano: saxofoon, klarinet, trompet
Maurizio Di Tollo: drums, cymbalen, gong, triangel
Robbo Vigo: piano, orgel, Hammond, hoorn, xylofoon
Winterthrough (2008)
Springsong (2001)
Mirrorgames (1998)
Hostsonaten (1997)

‘De vier jaargetijden volgens Fabio Zuffanti’. Zo kan je het werk van Hostsonaten bestempelen. In een instrumentaal vierluik zal hij elk onderdeel uit de doeken doen. Het eerste deel heeft de naam “Summereve”, de tweede “Autumnsymphony”, nummer drie “Winterthrough” en het laatste “Springsong“. De albums worden in omgekeerde volgorde uitgebracht. Met dit album zijn we bij nummer drie uitgekomen. Het vierde deel kwam in 2001 uit en is voor mij nog altijd het mooiste instrumentale album dat ik ooit heb gehoord.

Het is alweer even geleden dat koning winter zijn maanden in Nederland opeiste, maar als je dit album beluistert komen al die prachtige wintertaferelen zo weer bij je binnen. Het vorige album “Springsong” was frivool, hoopvol, speels en had veel Keltische invloeden. “Winterthrough” is donker, romantisch, desolaat en adembenemend mooi. Duidelijke thema’s die bij dit jaargetij horen. Om in de juiste sfeer te komen, hoef je alleen maar naar de prachtige hoes te kijken.

Het album opent met het ontroerend mooie Entering The Halls Of Winter. Het nummer begint langzaam met prachtig pianospel en steeds wordt er iets aan het simpele, maar doeltreffende en aanzwellende thema toegevoegd; drums, akoestische gitaar, warm synthesizerspel en uiteindelijk blazers. Dan wordt het geheel over een andere boeg gegooid en doen toetsen, Mellotron een fikse duit in het zakje en doorklieft Matteo Nahum het geheel met een fantastische gitaarsolo. Dit deel doet sterk denken aan La Masschera Di Cera (ook van Fabio Zuffanti). Daarna is het weer tijd geworden voor een nieuw deel. De klarinet speelt een simpele melodie die steeds herhaald wordt. Als je “Springsong” kent, dan weet je waar dit naar toe gaat. Het simpele thema van de klarinet wordt na verloop van tijd omgezet in een prachtig bombastisch geheel waarin het thema helemaal tot leven komt. Deze finale is zo ongelofelijk mooi, dat het je onmogelijk niet kan raken.

Het nummer loopt feilloos over in Red Sky, met ook hier weer een grote rol voor de klarinet. Het is meer een tussenstuk waarin, net als op “Springsong”, ook een Italiaans gesproken deel zit. Ook Over The Plain doet aan het vorige album denken met zijn tegendraadse en spastische saxofoonspel. Een nummer dat je de ene keer wel kan hebben en het andere moment juist weer niet.
The Crystal Light
heeft alles in zich wat een liefhebber van symfonische rock zich maar kan wensen. Een heerlijk thema, warme toetsen en prachtig saxofoonspel dat je het ene naar het andere kippenvelmoment bezorgd. Hoe kan dit Italiaanse genie dit allemaal bedenken? Zuffanti is immers ook de man achter La Maschera Di Cera, Merlin – The Rock Opera -, LaZona en Finisterre.

Wil je iemand in twee minuten laten horen wat symfonische rock is? Laat het nummer Outside horen! Heerlijk toetsenspel met van die zwevende, vingervlugge solo’s waar je mond van open valt ondersteund door moddervette baspedalen en inventief drumspel. Wat een sensatie!

Dit album opent met een lange suite, maar het eindigt er ook mee. Deze Rainsuite doet niet onder voor het openingsnummer en is zelfs nog wel mooier. Warme, rustige en romantische passages worden moeiteloos afgewisseld met donkere en indringende stukken. Solo’s op toetsen en gitaar die je helemaal weg doen zweven en melodieën die je niet voor mogelijk houdt. De minutenlange gitaarsolo tegen het einde, ondersteund door Mellotron gevolgd door bloedmooi trompetspel is toch wel het absolute hoogtepunt.

Het nummer eindigt met een prachtige fade-out van het thema van In The Open Fields van “Springsong“. Het mooie is dat je dat eigenlijk andersom moet zien. Dit album hoort immers vóór “Springsong“. Dat betekent dus (en ik heb het even gecontroleerd door het eerste album er direct achteraan te draaien) dat deze platen geheel naadloos in elkaar overlopen. Dit gaat een vierluik worden dat totaal in elkaar zal overlopen. Kijk, daar word ik nou vrolijk van!

“Winterthrough” is net als zijn voorganger een instrumentaal album dat zijn weerga niet kent. Enkel superlatieven zijn goed genoeg om dit te beschrijven. Dit vierluik gaat een mijlpaal in de prog worden.

Maarten Goossensen

Send this to a friend