House By The LakeAlbum

“Woodlands” is het debuutalbum van de Noorse band House By The Lake. Veel progressiefs zul je op dit schijfje niet aantreffen. Wat dan wel? We horen een mix van folk en indie die sterk geïnspireerd is door zowel de traditionele folk uit Groot Brittannië en de Verenigde Staten als door eigentijdse bands als Fleet Foxes en Midlake. Sommige passages doen zelfs denken aan de poprock van bijvoorbeeld Coldplay. De vraag is dan ook logisch wat een dergelijke band eigenlijk op Progwereld te zoeken heeft. Het antwoord daarop is duidelijk: weinig. De reden dat ik toch een recensie heb geschreven, heeft er alles mee te maken dat de muziek ondergedompeld is in een hypermelancholische sfeer, een gloed die typisch Scandinavisch is. Tel daar bij op dat het geheel smaakvol gebracht wordt en je hebt een plezierig bosje strohalmen dat in zekere mate best aan weet te spreken.

Globale beluistering geeft je het idee dat het hier om een veredeld singer-songwriterproject gaat, zeker nadat opener Springtime je met z’n troubadourallure op het verkeerde been heeft gezet. Niets is echter minder waar, ondanks het begeleidende karakter van toetsen, basgitaar en drums. De band zelf profileert zich duidelijk als vijftal en ook het label doet dat. Ik ga mee. Zo klinken nummers als Woodlands en Lady Nightingale onmiskenbaar bandmade. Toch kan je niet heen om de centrale rol op het album van zanger/gitarist Sondre Strandskog Arnesen. Met zijn akoestische gitaar en het regelmatig gebruik van fingerpicking drukt hij een enorm stempel op de muziek. Ook zijn vocalen staan nogal op de voorgrond. Vaak zijn deze, al dan niet samen met die van anderen, mooi gelaagd in het arrangement gezet en laten we wel wezen: de harmonieën zijn het speerpunt van het album.

De plaat bevat negen nummers en duurt nog geen 36 minuten. Deze magere tijdsduur staat symbool  voor het niveau van de nummers. Je voelt aan alles dat er meer in had gezeten. Neem wat dat betreft Redwood en Dark Horse. Dat beide nummers op single zijn verschenen zegt wat over de matigheid van de rest. De videoclip van Dark Horse is een wat bleek 8 millimeterfilmpje uit de oude doos. Het is te simpel voor woorden, aan de andere kant zorgen de beelden wel voor het juiste gevoel bij het nummer. Zo is het eigenlijk met alles. Het draait steeds maar om de sfeer, of je het nu hebt over de pedal steel in Wedding Song of over de veel gebruikte kopstem van Arnesen. Of je het nu hebt over de countrygetinte ballade Straight From The Top of de bluesinvloed in If Your Gonna Let Me Down, het is allemaal niet echt verheffend.

Woodlands is een album dat het goed zal doen als je het draait als achtergrondmuziekje. Ik denk zomaar dat er over een paar jaar een cd van de Noren verschijnt die “Woodlands” doet verbleken.

Dick van der Heijde