Hovercraft Album

Bartosz Gromotka heeft waarschijnlijk geen vrienden, of weinig. In zijn persoonlijke muzikale project Hovercraft moet hij in elk geval alles alleen doen. Hij schrijft muziek en teksten, doet de mix en mastering en bespeelt alle instrumenten. Zo heb je de minste kans dat je project uit elkaar valt door onenigheid. En het bevalt Bartosz kennelijk prima, want hij is met “Fall” al aan zijn tweede volle cd toe, met als tussendoortje nog eens twee ep’s.

De hoes sluit naadloos aan op het thema, als we ‘fall’ als herfst vertalen. Een onbestemd doorkijkje in de meest naargeestige tinten grijs stemmen zeker niet tot vreugde. Voor de  muziek die aan het schijfje is toevertrouwd geldt dit in zekere zin ook wel. Zeker als deze Poolse alleskunner het op een zingen zet. Of hij zingt te zacht of het is gruizig, bijna schreeuwerig en agressief, in elk geval lijkt hij niet een paar gezellige moppen vocaal aan het tappen te zijn. Hij lijkt eerder de ellende van de hele wereld op zijn frêle schouders te torsen. Nee, van zijn zang moet hij het niet direct hebben.

Gromotka houdt van thema’s lekker uitwerken en dat resulteert in vier nummers van rond de tien minuten. Het eerste en tevens langste is het titelnummer Fall en dan wordt duidelijk dat Gromotka in de eerste plaats een gitarist is. Na straffe riffs en wat akoestisch getokkel krijgen we een niet onaardige Pink Floyd-achtige overgang en als we de zang even overslaan horen we fraai gitaarspel. Mooie solo’s wisselt hij af met sfeervol rustig spel, gaat hij regelmatig op de ronduit stevige toer en kent zijn klassiekers op de akoestische gitaar. Nu en dan lijkt hij alle gitaren die hij in de studio heeft hangen tegelijk te bespelen en dat pakt verrassend goed uit.

Op Rain (ook geen vrolijk stemmende titel) laat hij zowaar een korte synth-solo horen, maar verder is zijn toetsenspel toch vooral ondersteunend en beperkt hij zich vaak tot enkele laagjes strings, hetgeen overigens zeker niet vervelend klinkt. Het dominante geluid van de cd heeft een hoog rock-gehalte, maar hier neemt hij een korte afslag richting lichte jazz en wat gekke geluidjes waarvan hij meent dat die in alle nummers wel thuishoren.

Ook op Antiphoenix, waarbij het de bedoeling is dat de phoenix in zijn eigen as ten onder gaat, hoe depri wil je het hebben, laat onze multitasker wederom een paar fraaie overgangen horen en zoekt hij met zijn gitaargeluid weer alle hoeken van het spectrum op. Op Silverange laat hij toch weer een andere kant van zichzelf zijn. Het zachtaardige getokkel en de vaak melodieuze solo’s maken plaats voor stevig de beuk erin en veel meer tegendraadse ritmes. Hier komen alle agressie, leed en niet goed verwerkte trauma’s samen. Hij is er zelf zo van onder de indruk dat zingen niet eens meer lukt.

Bartosz Gromotka laat als Hovercraft op “Fall” gitaargeoriënteerde rock horen met een melancholische inslag, je mag het ook ronduit somber noemen. De melodieën zijn best complex en hebben een filmisch karakter waar hij zelf het etiket Bristol Movie Rock opplakt. Zijn gitaarspel is hier en daar erg mooi, maar op een of andere wijze beklijft de muziek toch niet helemaal. Misschien is het gewoon iets te mistig, te regenachtig, te somber allemaal.