HowartAlbum

Ongemak is een van de meest effectieve gereedschappen van een artiest. Het gevoel dat iets niet helemaal in de haak is, eist gauw de aandacht op en verleidt de luisteraar om aandachtig te luisteren. Halftonen op de grens van zuiverheid. Ritmes doelbewust iets uit de maat. Het verhoogt de spanning! Howart maakt op dit interessante debuut dankbaar gebruik van dit soort ongemak.

Het verbaast me niet dat deze muziek is gemaakt door een kunstenaar. De sfeerschetsen van Anneke van Nieuwdorp klinken zo expressief dat het landschappen in gedachten brengt. Een van die beelden – het schilderij op de voorkant – laat zien wat men hier mag verwachten. De afgebeelde straat doet enerzijds aan thuiskomen denken, maar anderzijds merkt de goede toeschouwer de donkere wolken op en bovendien is het perspectief ietwat scheef, waardoor het straatbeeld ongemakkelijk aanvoelt. Het is een soort Lynchiaanse vermenging van warme nostalgie en bedrukkend ongemak. De muziek heeft eenzelfde soort contrast. Met dit album wil ze de transformatie van kind naar volwassene uitbeelden en gezien de voornoemde disharmonie was die overgang klaarblijkelijk niet altijd even vlekkeloos.

De muziek op dit album is lastig in een hokje te plaatsen en dat mag als een groot pluspunt worden gezien. Desalniettemin doet de gedupliceerde zang denken aan “The Magic Place” van Julianna Barwick. De vocalen voelen ook hier massief en verontrustend aan. De soundtracks van Angelo Badalamenti komen eveneens voor de geest, aangezien daar eveneens lichte klanken worden gebruikt om duistere momenten te accentueren.

Neem bijvoorbeeld een nummer als Focus. De zang klinkt vervreemdend en verontrustend. Hoewel deze chaos wordt verdreven door de drums blijft er een dreigende sfeer over. Erg indringend! Ofschoon elke compositie wel een aangename impressie achterlaat. De toepasselijk dromerige klanken op Dreams zorgen bijvoorbeeld voor een gevoel van mysterie. Het had maar zo een intronummer van een serie als Twin Peaks kunnen zijn! Het beste wordt echter voor het laatst bewaard. Draw doet haast aan post-rock denken door de manier waarop de drums de opbouw dicteren: steeds massiever en agressiever, totdat enkel ruis overblijft. De zang van Nieuwdorp klinkt hier ijzingwekkend, wellicht zelfs wanhopig. Een heftig einde voor een intrigerend debuut.

Het grootste nadeel van dit minialbum is dat het te veel aanvoelt als een collectie schetsen. Weliswaar sluiten de nummers qua sfeer goed op elkaar aan, maar toch voelen ze te kort. Als deze geluidstekeningen langer worden uitgerekt, zijn ze wellicht heftiger.

Howart heeft niettemin met dit minialbum een uitstekend visitekaartje afgeleverd. Een plaat vol met sprekende originele muziek. Ik zou het zelf niet categoriseren onder prog, maar toch zou eenieder, die van avontuurlijke muziek houdt, deze plaat een kans moeten geven!

Luke Peerdeman