Höyry-KoneAlbum

Het is vast wel een bekend fenomeen: oudere bands die bekend zijn geworden omdat de opvolger ineens een groot succes is gebleken. Hierbij moet ikzelf dan steeds denken aan The Birthday Party dat zijn bekendheid ondertussen toch wel voor een erg groot deel te danken heeft aan het uiterst succesvolle Nick Cave and The Bad Seeds. Nu zijn dat natuurlijk geen bands die passen hier op Progwereld, maar als voorbeeld dient het wel uitstekend. Doch zijn er ook binnen de prog hier voorbeelden van te vinden: Landberk kan hier in zekere mate tot gerekend worden, hoewel zij ondertussen ook een cultstatus hebben bereikt. Nee, dan is het Finse Höyry-Kone een beter voorbeeld. Het is namelijk zo dat uit deze band Alamaailman Vasarat is ontstaan en deze zijn ondertussen kunnen uitgroeien tot een grote naam in het Avant-Prog landschap. Maar voordien was er dus Höyry-Kone.

Nu, een echt kleine naam is Höyry-Kone op dit moment ook weer niet, want ze hebben wel een zekere bekendheid verworven. En ik denk dat er wel gesteld mag worden dat (naast Alamaailman Vasarats aandeel uiteraard) dit voor een groot stuk te danken is aan deze “Huono Parturi”, het tweede en meteen ook laatste album van deze Finnen. Dit is een album dat Höyry-Kone naar de hoogste toppen van de RIO/Avant-Prog kon brengen en ze daar een tijdje kon houden. Maar zoals we nu wel weten, heeft dit niet mogen zijn en hebben we er een andere band voor in de plaats gekregen.

De eerste minuten van dit album, enfin het hele eerste nummer eigenlijk, begint best vreemd. In die mate zelfs dat ik me even zat af te vragen of er niets mis was met de cd. Want ik wist dat ik bij een band als Höyry-Kone veel kon verwachten, maar toch stond een nummer vol Gregoriaanse gezangen niet op het mogelijkhedenlijstje. Ja, inderdaad: Gregoriaanse gezangen, niets anders, geen avant garde prog, slechts gezangen. Goed, dit ietwat bizarre begin duurt ook slechts een nummer, want hierna barst de chaos los. Als er een woord is waarmee je de muziek van Höyry-Kone moet beschrijven, is het zonder enige twijfel ‘chaos’. Overigens geldt dit ook wel een beetje voor Alamaailman Vasarat, zij het in mindere mate.

In die chaos is het alvast zeer duidelijk te merken dat Höyry-Kone een stevige rockbenadering kiest voor hun muziek. Dit klinkt een stuk steviger dan de gemiddelde plaat in het ons bekende RIO/Avant-Prog genre: je zou het dan ook eerder een kruisbestuiving tussen metal en chamber music kunnen noemen. Univers Zero meets metal, zeg maar. Complexe ritmes worden met een bijna agressieve bezetenheid op ons losgelaten. Doch is er ook ruimte voor rustpunten waar er meer naar chamber music wordt overgeheld en dus terug meer in de lijn van Univers Zero en Art Zoyd. Waarna er dan weer wordt overgeschakeld naar duidelijk door Frank Zappa geïnspireerde jazzrock. Een chaos dus.

Toch is het ook wel zo dat vergeleken met hun debuut “Huono Parturi” wel degelijk een stuk minder chaotisch is. Je zou dus kunnen zeggen dat dit album de logische opvolger is van “Hyönteisiä Voi Rakastaa” waar de band nog meer aan het experimenteren was. In dat licht zou het dan leuk kunnen geweest zijn om te zien waar de Finnen verder wilden met deze band. Dat zal natuurlijk niet meer gaan, maar ik moet zeggen dat we toch echt wel minstens even blij kunnen zijn met Alamaailman Vasarat.

Vermoedelijk zal het vooral die laatste connectie zijn die mensen ertoe zal bewegen om Höyry-Kone te gaan ontdekken (denk hierbij weer even terug aan mijn Nick Cave-voorbeeld) maar eigenlijk ook zonder Alamaailman Vasarat is “Huono Parturi” een meer dan geweldig album en een absoluut pareltje binnen het RIO/Avant-Prog landschap.

Peter Van Haerenborgh