Meisel, HubiAlbum

Toen ik deze CD voor het eerst hoorde, besloot ik vrijwel direct om er in de recensie geen doekjes om te winden. Dus om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik heb me behoorlijk geërgerd aan de muziek op deze schijf. De voor mij totaal onbekende zanger Hubi Meisel tracht op deze cd om bestaande pop klassiekers uit de jaren 80 in een nieuw “progressief” jasje te steken. Hij heeft nummers gekozen van onder andere Cutting Crew, Frankie Goes To Hollywood, A-Ha en Mr. Mister.

Persoonlijk ben ik geen voorstander van covers. Ik vind het de meest oncreatieve en onoriginele vorm van muziek maken. Daarnaast zijn het vaak de door gladde reclame- en zakenmannen bij elkaar geraapte barbiepoppen die dit soort foute covers in zalen met een publiek met de gemiddelde leeftijd van dertien jaar aan elkaar playbacken. Ik wil niet alle covers over één kam scheren, er zijn natuurlijk genoeg voorbeelden van geslaagde covers. Ook bands als Jadis, IQ en H (Steve Hogarth solo) willen nog wel eens tijdens een live set een cover spelen, deze zijn dan vaak wel origineel of met een leuke knipoog. Meisel daarentegen heeft vrijwel niets in de muziek veranderd of aangepast, maar zingt gewoon de originele songs, maar dan met gitaarriffs erin.

Als basis voor de meeste nummers wordt het heftige gitaargeluid van Marcel Coenen (Sun Caged) genomen. Coenen is de enige die uitblinkt op dit album. Zijn spel is van hoogstaande kwaliteit. Neem bijvoorbeeld de snelle heftige riffs in Just Died In Your Arms Tonight of de solo’s in Relax en The Sun Always Shines On TV (mooi stevig en melodieus). Zijn spel is volop aanwezig en geeft de muziek het metal tintje.

De stem van Meisel is behoorlijk kaal en hij legt het er allemaal nogal dik op. In de “gevoelige” stukken zoals het beginstuk op The Sun Always Shines On TV of Drive doet hij wel heel erg zijn best om gevoelig over te komen. Volledig overdone.

Just Died In Your Arms Tonight komt nog het beste uit de verf. De snelle riffs die dwars door het nummer lopen, geven het nummer iets extra’s. Dan ook maar even vermelden welke song het allerminst is en dat is toch zonder twijfel Drive. Het origineel van The Cars bezorgt me na al die jaren nog steeds kippenvel. De emotie die de zanger in dit nummer legt is weergaloos. Meisel doet in deze versie niets anders dan, sorry voor mijn woordkeus, het verneuken van deze ’80 klassieker.

Misschien is het mijn liefde voor de popmuziek uit de jaren ’80 en een flinke dosis jeugdsentiment, maar de poging die Meisel hier onderneemt om er iets progressiefs van te maken, heeft mij behoorlijk op de kast gejaagd. Deze Duitse meneer hoort niet in de progwereld thuis. Meer informatie over Meisel kan men vinden op zijn website. Daar vind je trouwens ook legio foto’s van hem met ontbloot bovenlijf waarbij hij stoer en zwoel in de lens kijkt.

Eén ding moet ik toegeven, de titel kon niet beter gekozen.

Maarten Goossensen