HuisAlbum

Anno 2019 is er aan neoprog weinig ‘neo’ meer. Het subgenre blinkt nou niet bepaald uit in originaliteit. En waar veel bands uit de begindagen van de neoprog hier steeds meer verwijderd van raken, zijn er gelukkig nog genoeg bands die het genre op een goede manier in ere houden. Want hoewel al lang niet meer vernieuwend is het wel een stroming waarin nog steeds schitterende platen verschijnen. “Abandoned”, de laatste worp van het Canadese Huis valt absoluut in deze categorie.

“Abandoned” borduurt flink voort op de twee voorgaande albums, “Neither In Heaven” en “Despite Guardian Angels”. Wanneer je deze albums goed vond, is dit album een verplichte aanschaf. Opnieuw worden we getrakteerd op een muur van toetsen en gitaar, gelardeerd met een flink aantal solo’s op deze zelfde instrumenten. Daaronder zorgt oprichter Michel Joncas met zijn ronkende baswerk en spel op de pedalen voor een buitengewoon sterk fundament. Het geluid van de basgitaar is overigens op sommige momenten wel behoorlijk op de voorgrond gemixt, maar dat is slechts een hele kleine smet op het geheel.

Het album trapt af met het titelnummer. Een lied dat wat aarzelend op gang komt, maar als na een minuut of drie het nummer een stuk steviger wordt, is de neiging om de volumeknop een stuk naar rechts te draaien maar moeilijk te onderdrukken. Het heerlijke laatste gedeelte van het nummer doet sterk aan Mystery denken. De invloed van deze band uit dezelfde stal is over het gehele album terug te horen. Niet geheel vreemd, aangezien Mystery gitarist Michel St-Père ook op “Abandoned” weer een zeer prominente rol vervult.

Het volgende nummer, The Giant Awakens, is zowaar een lekkere meezinger, met zeer sterke meerstemmige zang van Sylvain Descoteaux. Met name het vlotte orgel- en synthesizerspel van Johnny Maz zorgt ervoor dat het nummer veel meer is dan een ordinaire stamper en dat een band als Deep Purple voortdurend op de loer ligt. Ook het nummer We Are Not Alone valt in deze categorie. Descoteaux is ook op dit album weer uitstekend bij stem. Zijn stemgeluid is een niet te verwaarlozen component in het geluid van Huis.

Met een gemiddelde duur van ruim acht minuten per liedje is het smullen geblazen voor de liefhebber van lange nummers. Caducée klokt net geen dertien minuten en is het langste nummer op de plaat. Het is een ijzersterk nummer dat in opbouw wel enige raakvlakken vertoont met Synesthesia van het vorige album. Na deze dertien minuten worden we direct op het volgend epic getrakteerd; het behoorlijk stevige Stolen. Je kunt je afvragen of het handig is om de twee langste nummers direct na elkaar op het album te plaatsen, maar de nummers zijn dusdanig sterk dat we dit misschien gewoon af moeten doen als gezeur van de recensent. Met de afsluiter Oude Kerk III keert men nog even terug naar het debuut. Het nummer bevat een ijzersterke riff die terugvoert op de delen één en twee. Ook doet het sterk aan IQ denken, mede door de koorsectie van de Mellotron die hier overuren draait. In tegenstelling tot de vorige delen bevat deel drie wel woordelijke zang.

Het is maar weinig bands gegeven om drie albums achter elkaar uit te brengen van een hoog niveau zoals Huis doet. Eigenlijk konden we na “Neither in Heaven” al niet meer om deze band heen en “Abandoned” gaat door op het hoge niveau dat was ingezet. Drie albums, drie toppers, gewoon een honderd procent score. Kom daar nog maar eens mee deze dagen!

Ralph Uffing