HumanityAlbum

De eens zo florerende Engelse metalscene ligt al jaren behoorlijk op zijn gat. De ‘New Wave Of British Heavy Metal’ ligt alweer twee decennia achter ons en na die explosieve hausse sijpelen er tegenwoordig nog maar mondjesmaat echt interessante bandjes door uit het Verenigd Koninkrijk, tenminste in dit genre. Op progressief gebied spreken de eilandbewoners uiteraard nog steeds een heel aardig woordje mee.Humanity zou wel eens de katalysator kunnen worden van een nieuwe lichting Engelse metaalarbeiders. De groep bestaat uit een zestal gedreven jongelingen, allen amper twintig jaar oud, die elkaar een dikke drie jaar geleden tegenkwamen op een schoolplein in Cambridge. Sindsdien brachten ze een al tweetal ep’s uit en maakten ze met enige regelmaat de lokale podia onveilig.

De groep is inmiddels opgepikt door het nieuwe Engelse metallabel Killin Time, dat jong talent een kans wil geven. Een nobel streven. Het eerste resultaat van dit beleid is reeds tastbaar: het debuutalbum van Humanity. Deze cd werd in de loop van 2003 opgenomen onder de bezielende leiding van producer Pete Coleman, die in het verleden al gewerkt heeft met gerenommeerde bands als Paradise Lost en Amorphis. Op de rondgestuurde promo uit 2003 staan tien tracks, maar de groep heeft twee extra titels, Serpent en Serenity, opgenomen voor de definitieve winkelversie. Het Europese koperspubliek krijgt bovendien als toetje nog een cover van Magnum’s Kingdom Of Madness voorgeschoteld.

De muziek van Humanity is veelzijdig en beperkt zich niet tot een eenduidige stroming. Er zijn raakvlakken met de traditionele heavy metal, progressieve metal, doommetal en ook gotische invloeden klinken door in een aantal nummers. De band weet op “When Silence Calls” vooral heel treffend een duister sfeertje op te roepen. Voor de vrolijke noot ben je bij deze knapen echt aan het verkeerde adres. Depressieve progmetal is misschien wel een adequate omschrijving van het gebodene. Raakvlakken met het Anathema van een paar jaar geleden zijn duidelijk aanwezig en ook de muziek van Paradise Lost, Amorphis en At The Gates is niet onopgemerkt aan de jongens van Humanity voorbijgegaan.

Om de kwaliteiten van dit sextet op juiste waarde te kunnen schatten, moet je wel in ogenschouw nemen dat de meeste composities op deze debuutschijf al twee tot drie jaar oud zijn. Met deze kennis in het achterhoofd kun je alleen maar tot de conclusie komen dat we hier te maken hebben met een zestal zeer talentvolle muzikanten. Natuurlijk valt er nog heel wat te slijpen aan deze ruwe diamanten, maar met “When Silence Calls” levert Humanity al een behoorlijk volwassen product af. Op grond van deze bevindingen ligt er een mooie muzikale toekomst voor hen in het verschiet.

Joost Boley