HypertonusAlbum

Hypertonus is een medische term voor de abnormale toename van spierspanning en een verminderd vermogen van de spieren om te ontspannen. Daar ben je volgens mij mooi klaar mee, dus waarom je je band zo zou willen noemen snap ik niet helemaal, temeer daar Hypertonus, een instrumentaal powertrio uit Bremen, bij tijd en wijle heus wel ontspannen klinkt. Misschien bedoelen ze ‘hoogspanning’, en dat snap ik dan weer wel.

“Gravity Unmapped” is al het derde, uitsluitend digitaal verkrijgbare album van de band, de debuut-ep en het tweede album “Tidal Wave” uit 2017 zijn aan ons voorbijgegaan. Dat is op zich jammer, want de drie heren maken bijzondere muziek, die op zijn minst een luisterbeurt waard is. Zo is het bijvoorbeeld bijzonder dat de muziek allemaal live is opgenomen in de studio, in vier dagen. Da’s knap werk voor een ruim uur tamelijk ingewikkelde muziek.

Die muziek laat zich bovendien wat lastig omschrijven. Het is duidelijk progressieve rock, misschien te vergelijken met een minder gecompliceerde versie van “Discipline”, die spraakmakende plaat van King Crimson uit 1981. Het geluid is soms kurkdroog, af en toe lekker funky en de tempowisselingen vliegen je om de oren. Maar, en de band heeft daar volgens de bijsluiter eigenlijk een hekel aan, je hoort er ook heel duidelijk elementen van postrock in terug. Dat komt natuurlijk door het instrumentale aspect, maar ook wel door de opbouw van de vaak lange stukken.

De mannen kunnen zoals gezegd gas terugnemen, maar over het algemeen wordt er flink gerockt op dit album. Uiteraard speelt de gitaar van Patrick Büch een hoofdrol in de muziek, dus het komt goed uit dat hij een voortreffelijke gitarist is die bovendien beschikt over een uitgebreid arsenaal effecten. Ook drummer Hannes Christen en bassist Arne Staats zijn geweldige muzikanten, maar de gitaar treedt wel voortdurend op de voorgrond. Moeiteloos wisselt de band dramatisch galmende progrock en beu hardrock af met poepstrakke funk of psychedelische galmrock. Erg indrukwekkend.

Het is wel prettig dat de muziek zo afwisselend is, want de klank van de muziek, zeg maar het bandgeluid, is wat eentonig. Dat komt natuurlijk voor een deel omdat alles live is opgenomen. Na vier nummers ga je snakken naar een fijn stukje piano of een beetje zang. Iets meer dan een uur muziek is best lang voor één geluid. In Typ II zitten halverwege wat andere percussie-instrumenten en dat klinkt dan ineens als een verademing. Wel een erg fraai nummer, daar niet van.

Wie zich daar niet aan stoort, heeft met “Gravity Unmapped” wel een geweldige plaat te pakken. De muziek is filmisch, hier en daar episch, virtuoos en spannend. Je kunt letterlijk horen dat de heren het zichzelf niet gemakkelijk maken en daar houd ik wel van. Het klinkt ook spatzuiver, je hoort de gitaristen zelfs op hun pedaaltjes trappen. Het mag best iets korter allemaal, maar het is wel erg goed gedaan.