I Am The Manic WhaleAlbum

Zanger/bassist Michael Whiteman is ook een beetje een multi-instrumentalist en in die hoedanigheid heeft hij onder de naam I Am The Manic Whale geprobeerd een album te maken. Al snel moest de man concluderen dat hij het in z’n eentje niet zou redden en dat hij beter een beroep kon doen op een aantal gastmuzikanten. Zo geschiedde. Gitarist David Addis, met wie Whiteman al vanaf de middelbare school in allerlei bandjes speelt, komt te hulp en ook drummer Ben Hartley voegt zich bij de twee, evenals toetsenist John Murphy. Fluitiste Ella Lloyd komt als finishing touch de club completeren. Ondertussen vorderen de opnamen voor het album gestaag. De chemie is groot en niemand kan de verleiding weerstaan om van I Am The Manic Whale een band te maken. Als in december 2015 “Everything Beautiful In Time” het levenslicht ziet is dat de start van iets dat ongetwijfeld heel mooi gaat zijn. Laten we echter niet op de zaken vooruit lopen en eerst maar eens dit debuut onder de loep nemen.

I Am The Manic Whale heeft een aanstekelijk bandgeluid. Je zou op basis van hun maffe bandnaam niet verwachten dat het gezelschap komt met een mix van artrock, neo-prog en moderne progrock. Dat dit stijlen zijn die al gauw een hoop creativiteit vergen als je niet als grijze muis wil worden versleten is voor de Britse band geen probleem. De creativiteit is dusdanig groot dat deze met gemak het feit dat de band niet al te origineel is, overstijgt. Laten we eerlijk zijn; I Am The Manic Whale weet heel goed waar de mosterd gehaald moet worden.

Vanaf het eerste nummer, Open Your Eyes, weet de band je te vloeren met een heerlijk charmeoffensief. De hoge stem van Michael Whiteman klinkt ontwapenend en samen met de brede koortjes van zijn bandmakkers geeft hij het nummer iets lichtvoetigs dat doet denken aan het timbre van A.C.T. Ook muzikaal gezien zit het nummer in de lijn van die Zweedse jonge honden, maar qua bombast en melodieuziteit is het overgoten met een Spock’s Beard-sausje. Open Your Eyes is een vlot nummer met lekkere pianopingels, een uitbundige gitaarsolo, een stukje á la Moon Safari en er is zelfs een snippertje Queen.

Dat gedurende het gehele album namen als Genesis, Big Big Train en vooral Spocks Beard constant door je hoofd spoken is niet erg, sterker nog: het draagt bij aan het luisterplezier. De band weet dan ook goed om te gaan met complexe structuren. Zo zijn de vele tempo- en sfeerwisselingen overtuigend en het is harmonisch interessant wat de band doet. Een nummer als Pages, waar zwierige passages en Flower Kings-achtige stukken elkaar afwisselen, is het ultieme bewijs daarvan. Dat geldt niet voor Princess Strange. Dit  vrolijke nummer is nogal  recht voor z’n raap als het om muzikaal raffinement gaat. Niet dat dat hinderlijk is, Princess Strange is absoluut lekker.
Het album kent twee nummers van meer dan een kwartier waarvan het door gitaar gedomineerde Circles (Show Love) de meeste punten zal binnenhalen. Het begint gelijk al goed want de intro, waar Go The Way You Go van Spocks Beard model voor moet hebben gestaan, zit vol met het fraaie gitaarspel van David Addis. De man heeft duidelijk wat in z’n mars. Halverwege het nummer komt hij met een gebonden, jazzrock-getinte solo die je zal doen watertanden. Het eind van deze epic is weer zo typisch I Am The Manic Whale. Er zijn extensieve partijen Mellotron en Moog. We horen een hoop uitbundigheid, een aanstekelijke zanglijn en een lekker raggend gitaartje. De andere epic heet Derelict en duurt maar liefst 21 minuten. Het is de afsluiter van het album, maar eerst zijn er nog twee kortere nummers. Clock Of The Long Now is een broeierig zangnummer in de stijl van Moon Safari en The Mess is een op akoestische gitaar gespeeld niemendalletje. Echt verheffend zijn deze nummers niet en aangezien er iets leuks te vertellen valt over Derelict spoelen we maar snel door.  Op YouTube staat namelijk een filmpje waarin Addis uit de doeken doet hoe hij de gitaarsolo in het nummer heeft opgebouwd. Nu is het sowieso leuk om muzikanten over hun ambacht te horen praten, in het geval van Addis krijg je er nog gratis ontzag voor zijn kunnen op de koop bij toe.

De trefzekerheid waarmee hij z’n uitgestrekte vingers tijdens het tappen op de hals van zijn gitaar plaatst is chapeau. Het is bijzonder om dan de betreffende solo op de cd terug te horen.

I Am The Manic Whale is een band die je bezig weet te houden, waar nagenoeg elke seconde iets boeiends heeft. Michael Whiteman heeft er goed aan gedaan de kar niet alleen te willen trekken. Zijn bandmakkers geven de muziek echt een flinke meerwaarde. “Everything Beautiful In Time” duurt maar liefst 75 minuten en dat is bij een debuutalbum soms te lang, dan lijkt het erop dat de denktank die zich jaren gevuld heeft eindelijk mag lozen. Bij deze cd komt dat gevoel geen moment op. Sommige albums hebben de naam een groeibriljant te zijn. “Everthing Beautiful In Time” is dat niet. De muziek is op z’n zachtst gezegd nogal overweldigend.

Dick v/d Heijde