Anderson, IanAlbum

Na het tegenvallende resultaat van Jethro Tull’s laatste plaat, het in 1999 verschenen “J-Tull Dot Com”, trapte het publiek er ook niet in toen Ian Anderson onder de titel “The Secret Language Of Birds” een jaar later een nagenoeg identieke plaat maakte. Toegegeven, deze soloplaat was wat losser, wat gemoedelijker, maar niet alle composities overtuigden volledig. Als gevolg daarvan werd “Rupi’s Dance”, drie jaar later behoorlijk genegeerd en wordt heden te dage zelfs door verstokte Tull-fans over het hoofd gezien. Dat is jammer, want het betreft gemakkelijk de beste van de drie.

Helaas staan op deze plaat ook veel te veel nummers, reden waarom we ze opnieuw stuk voor stuk afgaan.

Calliandra Shade (The Cappuccino Song)
De openingstrack van deze plaat is al een stuk beter dan van de voorganger. Nu houd ik erg van koffie, hoewel Ian lijkt te zingen op cafeïnevrije cappuccino. Maar de melodie is in orde, het gebruik van de accordeon is treffend en Ian’s fluitspel is zoals altijd fantastisch.

Rupi’s Dance
Toevallig hebben mijn vriendin en ik ook jonge poesjes, dus het thema spreekt me zeer aan. Ian lijkt in dit nummer zowel als een slangenbezweerder als de rattenvanger van Hamelen, zo huppelt het nummer. Nou ja, Rupi vindt het prima.

Lost In Crowds
Dan volgt zomaar één van de hoogtepunten van Ian Anderson’s songschrijverskwaliteiten van de deze periode. Hoe tekst en muziek ineengrijpen in dit nummer, waardoor één van de fraaiste composities in zijn omvangrijke oeuvre ontstaat, is pure ambacht. Het nummer handelt over een persoon, waarschijnlijk Anderson zelf, die eigenlijk in de massa wil opgaan, en bang is voor grote menigten. Hij zingt het haast vertwijfeld, hakkelend over de woorden, terwijl een prachtige cello op de achtergrond troostend tot hem lijkt te spreken. Om vervolgens in het refrein bijtend de luisteraar te beschuldigen geen rekening met zijn gevoelens te houden. I wear the landscape of the urban chameleon.

A Raft Of Penguins
Dit nummer gaat helemaal niet over pinguins, maar over het onbegrip dat heerst tussen pop- en klassieke muzikanten. Soms zijn ze bang voor elkaar, soms kijken ze op elkaar neer. Ian brengt dit gevoel wat poëtisch over in een leuk gedichtje, maar de muziek spreekt meer. Hij dubbelt zijn fluiten, een compleet orkest doet mee, allemaal erg veel moeite, zo lijkt het, voor zo’n eenvoudig, folky liedje als dit. Toch komt het nergens kunstmatig over.

A Week Of Moments
Ik hoor hier een stukje Rare And Precious Chain in, van “Roots To Branches”. Voor de rest is het echter de gemoedelijkheid die we inmiddels verwachten, en ondanks de hint in de tekst zit er ook niets van “A Passion Play” in. Helaas. Maar dat wil niet zeggen dat het een matig nummer is, integendeel. Zijn fluitspel, zeker aan het einde van het nummer, is lekker rauw en ongeproduceerd. Meer van dit graag!

A Hand Of Thumbs
Ondanks de aanwezigheid van maar liefst twee gitaristen in dit nummer, mis ik voor het eerst de aanwezigheid van Martin Barre enorm. Wat maar bewijst dat Jethro Tull dus zeker niet alleen Anderson is. Dit nummer had dus gemakkelijk op, zeg “Rock Island” gekund. Hoewel, als b-kantje dan, want zo bijzonder is het ook weer niet. En “Rock Island” is mijns inziens een vergeten klassieker, maar dat terzijde.

Eurology
Het verhaal achter dit nummer is leuker dan het nummer zelf. Het is instrumentaal, en Anderson begon het op een dag in Londen ineens te neuriën. Hij holde naar de dichtstbijzijnde audiozaak voor een zo’n goedkoop mogelijke dictafoon, om het melodietje voor het nageslacht te bewaren. Had hij dat maar nooit gedaan, was hij het maar vergeten.

Old Black Cat
Een liedje ter nagedachtenis aan Mauser, Ian Anderson’s kat die ziek was en overleed. Hij kreeg een spuitje (Ian noemt dit treffend go-to-sleep-now-needle) en in de tijd dat dit inwerkte, schreef hij dit ontzettend lieve liedje.

Photo Shop
Het lijkt toch alsof, net als bij “The Secret Language Of Birds”, de kwaliteit wat afneemt naarmate de plaat vordert. Dit is een wat nietszeggend nummer over een man die een fotowinkel heeft, en alleen troost uit zijn bestaan kan putten door de foto’s ook te bekijken. Wat zou er nu van de man terecht zijn gekomen, nu niemand meer zijn filmpjes laat ontwikkelen bij een fotozaak?

Pigeon Flying Over Berlin Zoo
Dit nummer voelt nog het meest als een gemiste kans. Het begin is ijzersterk en doet je rechtovereind veren, in slaap gesukkeld wellicht door de twee voorgaande werkjes, hoe goed bedoeld ook. Maar qua melodie en arrangement sukkelt het wat in, en vooral het refrein is niet sterk. En wat heeft Anderson toch met pinguïns?

Griminelli’s Lament
Een werkelijk prachtig instrumentaal werkje geschreven voor fluitist Andrea Griminelli, een student van James Galway. Ah, ik heb het voor elkaar gekregen in een Jethro Tull-recensie James Galway te noemen! Jammer dat dit nummer niet werkelijk als duet is opgenomen. Ze hebben het weleens samen gespeeld. Zonde.

Not Ralitsa Vassileva
Ralitsa Vassileva is een verslaggever bij CNN en dit is een ode aan haar. Het is mij niet bekend of ze weet heeft van deze ode, en wat ze ervan vindt, maar ze hoeft zich er niet voor te schamen. Het is een leuk, doch niet bijzonder liedje.

Two Short Planks
Dit laatste officiële liedje van de plaat staaft helaas wel de eerder gemaakte constatering. De uitvinding van de cd is niet goed voor Anderson’s volgordekeuze van een cd, noch voor zijn selectieprocedure.

Birthday Card At Christmas
Zoals “J-Tull Dot Com” aan het einde een zeer hinderlijke ‘reclame’ had voor de nog te verschijnen “The Secret Language Of Birds”, zo maakt Anderson andermaal promotie voor het kerstalbum, dat een jaar later zou verschijnen. Nou ja, ik houd er niet zo van, maar vooruit. Het is wel handig, want dit nummer is het enige nummer dat ertoe doet van die voor de rest zinloze kerstplaat.

Samengevat is “Rupi’s Dance” een stuk beter dan zijn voorganger, maar dan ook maar net. Het wordt gered door het voortreffelijke Lost In Crowds, en kent een groter aantal goede tracks, en de dieptepunten zijn niet zo extreem laag. Toch staan ook hier te veel nummers op, de selectie zou op lp opnieuw beter zijn uitgekomen. Dat zou er dan dit keer zo uitzien:

Kant A
1. Calliandra Shade (The Cappuccino Song) (5:02)
2. Rupi’s Dance (3:00)
3. Lost In Crowds (5:37)
4. A Raft Of Penguins (3:34)
5. A Week Of Moments (4:27)

Kant B
1. A Hand Of Thumbs (4:02)
2. Old Black Cat (3:40)
3. Pigeon Flying Over Berlin Zoo (4:18)
4. Griminelli’s Lament (instrumentaal) (2:56)
5. Not Ralitsa Vassileva (4:45)

Markwin Meeuws