Anderson, IanAlbum

De heruitgave van “Walk Into Light”, het eerste solo-album van Jethro Tull-voorman Ian Anderson, doet een aanslag op je relativeringsvermogen. De plaat stamt uit 1983, de tijd dat synthesizers, sequencers, drumcomputers en samplers in opmars waren. Ian Anderson, niet vies van een experimentje, was er als de kippen bij en samen met de toenmalige Tull-toetsenist Peter-John Vettese maakte hij dit technologisch klinkende album. “Walk Into Light” werd indertijd vrij matig ontvangen, maar vanuit de 21^e eeuw gezien is het album best geslaagd te noemen.

Een paar nummers aan het begin en aan het eind van het album laten een prettige symbiose horen tussen enerzijds Anderson met zijn akoestische gitaar, zijn fluit en zijn bronstige stem en anderzijds het kunstmatige gefröbel van Vettese. Het resultaat is uniek en alleen al daarom verdient Anderson meer respect dan dat hij indertijd kreeg. Te horen valt een lichtvoetig soort Tull dat ontdaan is van pittige gitaar- en orgelpartijen. De plaat heeft zo z’n plaatsje tussen de Tull-albums uit de jaren ’80. Persoonlijk sla ik hem vanwege het luchtige karakter hoger aan dan bijvoorbeeld “Under Wraps”. Het album is in elk geval even kil, maar dat heeft hier juist zijn charme. Het weerhoudt de nummers er niet van aansprekend te zijn.

Opener Fly By Night is met zijn tingel-tangeltoetsen een pakkende compositie. Niet voor niets stond dit nummer ooit bij Jethro Tull op de setlist. Made In England heeft een stemmig intro richting Alan Parsons’ Old And Wise. Hoewel het nummer verder een vlot ritme kent blijven dergelijke vergelijkingen in je hoofd rondspoken en dat geldt voor meerdere nummers. Dat is zonde want “Walk Into Light” verdient het om op z’n eigen creativiteit te worden beoordeeld en die is er genoeg. Wel is het middengedeelte van de plaat nogal flets, maar met het kleurrijke Looking For Eden keert het tij. Neem er de synthbassen of die hemelse koorklanken. Hier zijn toch echt twee eigenheimers bezig. User-Friendly heeft een sterke zangmelodie en als je dan toch al liefhebber bent van Andersons stem, is het kat in het bakkie. Het is knap dat Anderson zijn eigen identiteit niet overboord heeft gegooid tijdens deze experimentele plaat. In Different Germany gunt Anderson Vetesse zijn ‘finest moment’. De enige toetsensolo van het album komt uit de boxen en wat voor één. Het maakt het album net compleet.

Anderson is door de jaren heen een succesvol zakenman gebleken. Dat kan ook niet anders, hij durft risico’s te nemen. Gelukkig maar, anders was dit album er nooit geweest.

Dick van der Heijde