Neal, IanAlbum

Albums waarbij een multi-instrumentalist hoofdzakelijk toetsen gebruikt in combinatie met veel computertechniek hebben een groot gevaar van kunstmatigheid in zich. De muziek van dergelijke producties kan al snel koud en kil worden of als plastic direct afgevoerd worden en als muziekvervuiling ervaren worden.

De Brit Ian Neal componeert en geeft uitvoering aan dergelijke producties. Piano, synthesizer, computer, gitaren en zang worden allemaal door hem bediend en leiden tot producties die in eigen beheer uitgegeven worden. Aan alle kanten schuilen gevaren. “Astro” is zijn recentste album, maar bij Progwereld is hij niet eerder onder de aandacht geweest. Ook zijn voorgaande album “Out Of The Woods” uit 2011 mochten we ontvangen. Tijd dus om deze multi-instrumentalist eens aandacht te geven.

Alle nummers van beide albums zijn te beluisteren op de website van Ian Neal. (www.ianneal.com). Zijn eerste album uit 2005 is daar ook te vinden, maar zullen we in deze recensie buiten beschouwing laten. Op zijn website geeft Ian Neal ook een beschrijving van de achtergronden van elke track. Ik ga dan ook niet in herhaling vervallen door hier te vermelden wat daar te lezen is. Bovendien ben ik zo eigenwijs geweest de twee albums te beluisteren zonder die introducties te lezen. Enige onbevangenheid voor aanvang van een recensie is wel zo prettig.

“Astro” is zoals de naam al doet vermoeden een “space-album” … de zoveelste in dit genre. Binnen de synthesizermuziek een geliefd thema, maar daardoor wel redelijk uitgemelkt. De vraag is natuurlijk of Ian Neal er iets aan weet toe te voegen? Voor sommigen is het heelal het terrein van ongekende avonturen, maar de eerlijkheid gebiedt ons natuurlijk wel dat het een eindeloze ruimte is, waarin je je als mens totaal verloren kan voelen. Dus wordt het een Startrackachtig avontuur of eindeloos zwevend in het niets?

Helaas, het openingsnummer Jardin Des Etoiles belooft niet viel goeds. Er zit geen tempo in. Geen Startrack, geen Star Wars, geen ruimteavontuur.  Gelukkig komt bij Aro het tempo op gang, maar twaalf minuten heeft het nummer echt niet nodig. Mijn aanvankelijke interesse ging langzaamaan over in tegenzin.

To See You is het eerste nummer dat mij enigszins weet te raken, maar dat gebeurde pas in het laatste deel van dat nummer. Het begin bevat een combinatie van akoestisch gitaar met piano. Helaas herhaalt Ian Neal te lang dezelfde akkoorden. Maar omstreeks 3.25” gaat het meer op een klassiek pianoconcert lijken. Van de zang word ik helaas wat melig. Het klinkt alsof het gezongen wordt door iemand die te lang in ‘outer-space’ is geweest. De laatste twee minuten maken echter veel goed.

Het meest inspirerend vond ik het nummer Solaris. Je voelt de prikkelende zonnestralen door de ruimte pulseren, wegzweven in het oneindige.

De totale sfeer van “Astro” is een soort ambientachtige symfonie. “Out Of The Woods” daarentegen is veel warmer in klankkleur en sfeer. Het heeft een melancholische ondertoon. Het bevat typisch Britse composities die een vermenging van klassiek met folk in zich dragen.

Het openingsnummer Storm doet denken aan werk van Pink Floyd. Het is een goed begin en bereidt je voor op de rest van het album. Het tweede nummer September brengt je echt in de bossen. Je voelt de herfstsfeer. Luisteren naar “Out Of The Woods” ervoer ik als een lange wandeling door een prachtig natuurgebied. Bij sommige nummers wordt een gedicht voorgedragen of iets verteld. De voordracht heeft vaak iets weg van de verteller op Rick Wakeman’s “King Arthur”. Alleen bij The Way Through The Woods werd de voordracht wat irritant.

The Lake heeft een boeiende combinatie van akoestisch gitaar en toetsen. Het nummer wordt mooi opgebouwd. Leuke effecten. Met zijn dertien minuten het langste nummer, waarvan de laatste drie een geweldig slot vormen. Ook On The Idlle Hill Of Summer begint met piano, waarbij ondertussen een gedicht wordt voorgedragen. Op de achtergrond lijkt een cello en viool hoorbaar (maar bij toetsenisten als Ian Neal weet je nooit wat echt is en wat hij onder de knoppen vandaan haalt).

Ook in The Soldier wordt een gedicht voorgedragen. Op de achtergrond lijkt een koor uit een oude anglicaanse kerk haar medewerking te verlenen (niet echt). Ik zie de kroonluchters en brandende kaarsen, de lange gewaden. “Out Of The Woods” wordt in stijl afgesloten met Winters Fall.

Voor mij heeft “Out Of The Woods” het gewonnen van het toch wel wat saaie “Astro”. Geef mij maar moeder aarde. Ian Neal kan beter met beide benen op onze aardbodem blijven rondlopen. Wat mij betreft had hij nog lang niet de ruimte in hoeven gaan. Zeker in “Out of the Woods” is zijn muziek niet koud, kil of kunstmatig. “Astro” haal ik van mijn iPod, maar “Out Of the Woods” laat ik er op staan. Heerlijke muziek om bij te werken tijdens de herfst.

Peter van der Schelde