Ice AgeAlbum

Voor de meeste lezers is het graven in het geheugen naar het laatste levensteken van Ice Age (en daarmee bedoel ik niet de gelijknamige DreamWorks filmhit uit 2002). Daarom neem ik je kort mee terug in de tijd.

Het begon in 1992 in New York toen zanger en toetsenist Josh Pincus en gitarist Jimmy Pappas elkaar op school ontmoetten. Zij bleken hun passie voor klassieke en progressieve rock en zwaardere muziek met elkaar te delen. Een jaar later sloten drummer Hal Aponte en bassist Arron DiCesare zich aan en was Ice Age een feit. In 1999 werd het debuutalbum “The Great Divide” uitgebracht. Het album sloeg in als een bom en het succes smaakte naar meer. Dat leverde in 2001 het album “Liberation” op. Na dit album nam de groep afscheid van Arron DiCesare, die opgevolgd werd door Doug Odell. In eigen beheer werd in 2004 de ep “Little Bird” uitgebracht. Na een tour, met onder meer een optreden in Amstelveen op 4 april 2004 tijdens het Headway Festival, besloot Ice Age te stoppen. De groepsnaam werd veranderd in Soulfractured, waarmee in 2006 de gelijknamige ep werd uitgebracht. Dat was het laatste teken van leven.

22 jaar na het uitbrengen van “Liberation” is Ice Age terug met hun derde album “Waves Of Loss And Power”. Wat de heren in deze 22 jaar gedaan hebben is mij niet duidelijk. Duidelijk is wel dat wordt voortgeborduurd op de eerste twee albums alsof er niets is gebeurd. De toegankelijke progmetal, die overwegend in hoog tempo je trommelvliezen raakt, staat nog als een huis.

Dat de tand des tijds niet heeft geknaagd aan het kenmerkende hoge stemgeluid van Josh Pincus wordt duidelijk in opener The Needles Eye. Het nummer kent een pikstart met Dream Theater-achtige progmetal. De stem van Pincus, die ook de toetsen voor zijn rekening neemt, heeft wat weg van een metalversie van Michael Sadler met een randje Ozzy Osbourne. Je hoort een kwartet begaafde muzikanten die met hun virtuoze spel niet over het randje van technisch gefröbel gaan. De vaart blijft er zeven minuten goed in mede dankzij vlotte solo’s op toetsen door Pincus en gitaar door Jimmy Pappas. Riverflow is ingetogener met een afwisseling van stuwend gitaarwerk en frivole gitaar- en toetsensolo’s. Pincus’ zang vertoont hier overeenkomsten met die van Jean Pageau (Mystery).

Bijna de helft van dit 66 minuten durende album wordt ingenomen door vervolgen op oude nummers. Alsof men die 22 jaar hiatus wil weglakken met Tipp-Ex. En daar zijn de mannen goed in geslaagd. Perpetual Child, Part II: Forever is het vervolg op Part I dat staat op “The Great Divide”. De intro van deze veertien minuten klokkende epic is spijkerhard, maar het gaat al snel over in een gedragen passage waar de beheerste en niet meer zo hoge zang van Pincus een verademing is en beter tot zijn recht komt. Het geheel is meeslepend met ruimte voor tal van (instrumentale) afwisselingen. Knap hoe de mannen wegblijven van overdreven spierballenvertoon.

Dat blijven ze ook op Part IV en Part V van To Say Goodbye, waarvan we het eerste deel terugvinden op “The Great Divide” en de delen twee en drie op “Liberation”. Part IV: Remembrance is een mooie instrumentale aanloop op piano naar het hoofdgerecht van dit album, Part V: Water Child. Het nummer van krap een kwartier is goed opgebouwd en heeft tal van rustpunten in de vorm van piano en speelse gitaarsolo’s. Het dikste ijs is inmiddels gesmolten, waarmee het album in rustiger vaarwater terecht is gekomen. Er is een afwisseling van lange vocale stukken die ruimschoots gecompenseerd worden met instrumentale passages.

Tussen de overwegend lange nummers doen twee kortere van nog geen vijf minuten wat vreemd aan. Vreemd in die zin dat ze minder complex zijn en meer neigen naar straight rock. De eerste daarvan, All My Years, doet veel denken aan The Godz. Float Away doet de titel eer aan en is rustig en vloeiend met een hoofdrol voor bassist Doug Odell. Dat de man kan bassen laat zijn dominante spel horen. Zijn achtergrondzang daarentegen vind ik maar zozo.

“Waves Of Loss And Power” is een net zo verrassende als uitstekende comeback van deze Amerikaanse progmetalformatie. De energie en passie stralen er vanaf en doen sterk vermoeden dat het niet bij een eenmalige exercitie zal blijven. Wat nog rest is de oversteek naar Europa.