IceAlbum

Vaak begin ik mijn recensie met een verhaal over de achtergronden van een band en de onderhavige cd. En eerlijk gezegd wilde ik dat ook doen bij “Man in the Moon” van Ice. Ik ga dat ook doen, maar ik stel het even uit. Ik werd op het nieuwe album van Ice geattendeerd door een collega annex progliefhebber. Ik had hun album “The Saga” uit 2006 gemist (uitgekomen in mijn symfoloze periode, shame on me). Een dag later stond het album van Ice in onze promolijst en was ik er uiteraard als de kippen bij om mij op te werpen als recensent. En daar heb ik geen seconde spijt van gehad. “Man In The Moon” is spekkie voor het bekkie zeg maar. Traditionele symfo die gefundeerd is in de tweede neo-golf van de jaren 90.

Want toen ik de namen doornam van de muzikanten van deze band dacht ik: “Volgens mij zijn dat die gasten van Maryson.” Maryson nam in de jaren 90 twee albums op naar aanleiding van de “Meestermagiër”-serie van bandleider Wim Stolk. Helaas stokte de productie bij twee albums. Er zijn zes boeken van deze fantasyserie uitgekomen. Liefhebbers van typische jaren 90 neo-prog kunnen hun hart ophalen bij deze albums. Voor de liefhebbers van fantasy wil ik nog wijzen op Stolks “Onmagiër”-serie, die (vind ik) nog een stuk beter is. Helaas overleed Stolk op 60-jarige leeftijd toen hij met een nieuwe fantasyreeks bezig was.

Goed, zonder Stolk gingen de mannen van Maryson verder als Ice, aangevuld met Ardie Westdijk van Differences. In 2006 verscheen van Ice het album “The Saga”, gebaseerd op het boek “The Story Of Ice” van René Sterk. In 2024 is Ice dan uiteindelijk terug met een nieuw album. Niet een conceptalbum, maar wel met een bepaald idee dat alle nummers bij elkaar houdt. Het gaat over mensen die op de een of andere manier de weg kwijt zijn, ‘in the moon’ zijn. Dit alles levert een zeer overtuigend, traditioneel neo-progalbum op. En bovendien: de muziek raakt mij.

Het album begint met Man In The Moon. Dat nummer kun je als een blauwdruk van de hele plaat zien: sfeervolle ‘echte’ symfo, met een hoofdrol voor de toetsen, afgewisseld met gitaarsolo’s en een effectieve ritmesectie. Zanger Hein van den Broek heeft een stemgeluid dat wel wat lijkt op Peter Nicholls en Peter Gabriel. Hij heeft een wat bijtende manier van zingen bij tijd en wijle, en dat past wel bij de muziek van Ice.

Het tweede nummer The Voice of Black Mountain vind ik een van de hoogtepunten van het album. Wederom zeer sfeervol met een mooi toetsenintro, een fijne gitaarsolo en een aanstekelijk refrein. Kortom, alles wat neo-prog zo de moeite waard maakt. Een speciale vermelding verdient ook Inside The Bulb, een wat broeierig en spannend nummer. Mooi opgebouwd ook. Returning To The Day is dan weer een lekker compact progpopnummer dat bijvoorbeeld herinnert aan Ricocher. Wat mij erg bevalt is dat de nummers nooit langer zijn dan noodzakelijk. Wat compact tot zijn recht komt, is compact. Langere nummers zijn nooit langgerekt.

De band heeft absoluut het beste voor het laatst bewaard. In de eerste plaats het krachtige The Wizard. De smaakvolle toetsensolo, de sterke gitaarsolo en het refrein met een randje, zorgen voor een uitstekend progsong. Het slotnummer Lost In The Blue is van uitzonderlijke klasse (vind ik dan). In dit nummer komt alles wat Ice en neo-prog zo mooi maken samen: een wat slepende opbouw, mooie melodieën, emotie en een band die zijn ziel en zaligheid in de muziek legt. En bovenal een geweldig refrein.

Kortom, Ice heeft met “Man In The Moon” een zeer overtuigend album afgeleverd, waar ik met veel plezier naar luister. Melodieuze en traditionele neo-prog, degelijk, met een paar absolute uitschieters. Iedereen die neo-prog een warm hart toedraagt, kan zijn hart ophalen aan “Man In The Moon”.