IceAlbum

 Trotseer de kou, het is het waard. Wat let je: muts op, handschoenen aan en om die sjaal. Ga mee naar buiten allemaal. Het tintelende gevoel dat het uit Gorkum afkomstige Ice bewerkstelligt met hun eerste cd “The Saga” zal een ieder die van bands als Pallas en Arena houdt wel bevallen. In feite zijn je tintelende handen het gevolg van het samenballen van heel veel lekkerte. Nu gaat het wat ver om deze plaat aan te duiden als fantastisch, maar een goede cd is het op z’n minst. Dat moet haast wel want Ice bestaat uit een geroutineerd stel muzikanten.

De band is ontstaan nadat in 2000 auteur/muzikant Wim Stolk zijn geesteskindje Maryson had verlaten. Niet alleen zagen de achterblijvers zich geconfronteerd met het vertrek van hun toetsenist, tevens was de band ontdaan van z’n inspirator, z’n platencontract en z’n naam. Daar horen we nooit meer wat van leek het. Maryson resulteerde in twee albums waarvan met name het laatste, het sterke “On Goes The Quest” uit 1998 met z’n vrij toegankelijke emotievolle symfo, bijzonder tot de verbeelding wist te spreken. In de Maryson-tijd ontstond er echter een hechte band tussen de ‘begeleiders’ die na het vertrek van Stolk dan ook bij elkaar bleven. Samen met toetsenist Ardie Westdijk, die bekend is van de ’80-er jaren symfoband Differences, formeerden ze een nieuwe band, Ice dus. In vijf jaar werd een geheel nieuw repertoire in elkaar gesleuteld dat zich op deze cd openbaart.

Het typische is dat “The Saga”, geheel volgens Maryson-traditie, ook een concept-cd is welke eveneens gebaseerd is op een fantasy-boek. Het gaat hier om “The Story Of Ice” van Rene Sterk, een verhaal over een groep mensen die een naderende ijstijd probeert af te wenden omdat deze de totale mensheid zal gaan vernietigen. Dat de composities zo nauw aansluiten bij die van Maryson kan opmerkelijk genoemd worden want Ardie Westdijk, die het leeuwendeel van de nummers heeft geschreven, is juist de enige die destijds niet in Maryson zat. De nummers zijn eveneens zeer melodieus, vrij toegankelijk en verre van complex, maar ook niet zozeer songmatig. Toch zijn er enkele duidelijke verschillen ten aanzien van de arrangementen. Ice klinkt een stuk voller, bombastischer en symfonischer.

IJzige pianoklanken en zang uit de intro van Strangelight zetten meteen een sfeer neer van kou. Gaandeweg de cd blijkt steeds dat het pianospel van Westdijk naast holle snerpende synthklanken eigenlijk de belangrijkste brenger van deze kou is en dat alle andere verrichtingen van een ieder geput hebben uit een warmere bron. Het schijnt voldoende te zijn geweest om “The Saga” mee te etiketteren, alhoewel de echoënde gitaar in de intro van Shining hier ook debet aan is. Wat volgt is een heerlijke instrumentale passage pakkende symfo met prominent basgezoef van Hennie van Mourik, strak wervelend gedrum van mr. Ice himself Rob Boshuijzen, de hartstochtelijke gitaar van Chris van Hoogdalem en veel dikke brass en orgel in een dienende rol.

Ice is er de band niet naar individuele krachtpatserij nodig te hebben om er mooier op te staan. Alle individuele klasse wordt aangewend om het liedje zo goed mogelijk van dienst te zijn. Natuurlijk zijn er solo’s maar deze zijn eerder een wat overmatig versierde melodie. Strangelight heeft zo’n fraai stukje gitaar. Als trouwens Strangelight in een kabbelende Marillion-mode verkeert, doet zanger Hein van den Broek weer z’n intrede. Wat een gemeende expressie weet hij aan de dag te leggen met zijn Phil Collins-achtige stem. Hij is nadrukkelijk aanwezig op het album en terecht. Hij is geknipt voor dit werk, of het nu de korte ballade Farewell is of het rockende No Choice, het uitbundige Shining of het zwierige Not Only Love.

Regelmatig duikt in het album de akoestische gitaar op om o.a. de melodische sololijnen van Van Hoogdalem te ondersteunen. Hoogtepunt hierin is sowieso dat fantastische stuk in Shining. Het is trouwens dan gelijk dat het album met Shining en Setback in z’n sterkste fase zit. Eigenlijk staat er maar één vrij zwak nummer op “The Saga” en dat is de musical-ballad Why Me. Dit is teveel een tranentrekker. Het instrumentale The Trail met zijn Hackett-achtige gitaar en het zinderende The River houden de aandacht echter meer dan vast.

In The River is de sfeer enkele minuten nogal donker totdat er een ontlading plaats vindt, waardoor het album gevoelsmatig in z’n finale duikt. Voor de goede orde: er zijn dan nog twee en een half nummer te gaan, waaronder de uitbundige oude Marillion-look-a-like No Choice. Het afsluitende This Battle, dat grotendeels op akoestische gitaar steunt, heeft een finale met scheurende sax en een extreem gloedvol gitaarthema. Hier gaat de band pure proggeschiedenis mee schrijven.

Ice heeft hun muziek keurig neergezet met koor, achtergrondzang, sax en mondharmonica als smaakversterkers. Van een band die zich Ice noemt ligt het voor de hand dat de muziek valt te betitelen als zijnde glad. Dat is in het geval van de Gorkummer formatie overigens geenszins een diskwalificatie.

Dick van der Heijde