IgginbottomAlbum

“Stuff I recorded, but wish I had not”.

Onder dat kopje staat deze cd vermeld op de website van gitaarheld Allan Holdsworth. Dat lijkt een fijne opsteker voor het onvolprezen Esoteric, dat de historische opnamen een nieuw leven gunt op deze heruitgave, maar Holdsworth is een beroepskniesoor die wel grotere hoogtepunten uit zijn loopbaan, waaronder U.K., heeft verketterd.

‘Igginbottom heeft altijd te boek gestaan als een raadsel. In de eerste plaats is de bandnaam onverklaarbaar gebleven, maar ook de oorsprong van deze muziek is wonderlijk. Vanuit het niets verscheen de band op de Engelse podia met een ongebruikelijke mix van pure jazz en pop. Gitarist, zanger en belangrijkste componist Holdsworth lijkt evenzeer beïnvloed te zijn door tijdgenoten als The Moody Blues en King Crimson als door eerdere jazzgiganten als John Coltrane, Django Reinhardt en Wes Montgomery. Zo kan een nummer als Out Of Confusion ontstaan, een stukje friemeljazz met daar overheen het soort gedichtje waar de Moodies het patent op hadden. Anno 2009 is dat nauwelijks meer het aanhoren waard en als Holdsworth daarop doelt in zijn veroordeling, heeft hij wel gelijk.

De rest van de plaat is echter het beluisteren meer dan waard. Je moet écht wel van jazz houden, maar dan heb je ook wel wat. Vooral het gitaarspel is erg sterk, al laat Holdsworth hier nog wel erg duidelijk horen waar hij zijn inspiratie vandaan haalt. De eigen stijl piekt er nog maar af en toe doorheen. Aan de andere kant waren de heren muzikanten gemiddeld 20 jaar oud, dus heel gek is dat niet.

Het rare is, dat deze plaat zowel enorm gedateerd als citroentjesfris klinkt. Dit is overduidelijk muziek uit 1969, maar – misschien juist door die jazzy klank – is het ook een reuze modern geluid, licht en swingend. Op het compositorische vlak had de band nog wel een lange weg te gaan, de stukken zijn veelal poppy niemendalletjes, niet voor niets gebruiken de mannen een liedje van The Mamma’s & The Pappa’s om op te soleren (California Dreamin’). Alleen in het langere The Donkey krijgt de muziek wat meer substantie, wat meer vlees op de botten.

Natuurlijk is deze plaat vooral interessant vanwege Allan Holdsworth en de roemrijke carrière die hij in de jaren hierna zou hebben, maar dat neemt niet weg dat “Igginbottom’s Wrench” een zeer prettig album is, een rustige plaat vol lekkere jazz en pop.

Erik Groeneweg