IhsahnAlbum

De naam Ihsahn zal bij de liefhebber van de meer extreme metal ongetwijfeld een belletje doen rinkelen. De als Vegard Tveitan geboren Noor richtte reeds op zestienjarige leeftijd een van de belangrijkste black metal bands op uit de Noorse Scene: Emperor. Het album “In The Nightside Eclipse” behoort tot de absolute klassiekers uit het genre. Laat je hier echter niet door afschrikken, want als solo artiest tapt Ihsahn uit een heel ander vaatje. Een vaatje dat voor de progliefhebber absoluut interessante inhoud bevat.

Het solowerk van Ihsahn valt zeker in de categorie ‘stevig’, maar met black metal heeft het niet veel te maken. Als soloartiest geeft hij blijk van een enorme veelzijdigheid. De muziek bevat invloeden uit de metal, prog en pop. De landgenoten van Leprous dienen ongetwijfeld als inspiratiebron, maar je hoort hier ook progbands als Porcupine Tree en Blackfield evenals popacts zoals A-ha en Tears For Fears terug. Om dit te illustreren is een van de twee covers op deze ep van A-ha en verzorgt Einar Solberg van Leprous hierop de vocalen. Hun versie van Manhatten Skyline is een schitterende ode aan het toch al niet misselijke origineel. Die stem van Solberg heeft af en toe verdomd veel weg van die van Morten Harket. De andere cover is van Portishead, hetgeen de veelzijdigheid op deze plaat alleen maar verder benadrukt.

De drie eigen nummers zijn overigens ook meer dan de moeite waard. Opener Losing Altitude hint hier en daar naar de latere Opeth. Het is een lekker dreigend nummer dat lekker rockt, maar dat door wat elektronische invloeden enkele heerlijke nuances herbergt. Tveitan beschikt zelf overigens ook over een uitstekende stem, iets wat hij goed laat horen op het prachtige Spectre At The Feast. Ook dit is een lekker stevig nummer, dat zich door de poppy invloeden al snel in je hoofd nestelt. Het titelstuk laat hier en daar weer iets van de grandeur horen die het werk van Emperor ook kenmerkte.

“Pharos” is al de tweede ep die dit jaar wordt uitgebracht. In februari verscheen al “Telemark” dat weer een gedeeltelijke terugkeer naar de black metal roots was. “Pharos”, dat meer de grenzen van de genres opzoekt, vormt een mooi contrast met deze eerdere release. Ik vermoed dat deze artiest bij veel van onze lezers al bekendheid geniet. Voor diegenen die zich nog niet in deze man hebben verdiept, is deze plaat de uitgelezen mogelijkheid voor een eerste kennismaking; een (te) kort maar schitterende werk.