IkonodramaAlbum

Bob Ross was een Amerikaanse kunstschilder uit de jaren ‘70 met een enorme afro. Niet dat dat laatste er toe doet maar je kon erbij bedenken dat hij daarmee in een of andere zwoele soulband was beland. Hij werd enorm populair door zijn vele Tv-series waarin hij met zijn zacht zalvende stem heel kalm en rustig uitlegde hoe hij zijn composities opbouwde. Hij begon simpel met een paar pastelkleuren over het hele doek in te zetten. Daarop volgde her en der verspreid wat lukrake vage strepen. Met het dippen van zijn dikke kwast toverde hij bloeiende bomen tevoorschijn en met zijn steekmes doemden er plotsklaps bergen op aan de horizon door wat donkere verf af te steken. En zie daar! Er was in nog geen uurtje tijd weer een mythisch landschap geschilderd. Kitscherig maar uiterst succesvol. Hele volksstammen gingen hem naschilderen.

Wat heeft dit te maken met Ikonodrama, zult u denken, want de albumhoes is niet het droomlandschap dat Bob Ross elke keer tevoorschijn toverde. Het is die zang. De zangstem van Dominik Burzym die als eenmansproject achter de naam Ikonodrama schuilt gaat. Hij spreekt, zingt en neemt je als een Bob Ross van de onderwereld mee zijn album in. Binnen een klein uurtje word je door hem meegesleept in een lugubere wereld die wij stervelingen niet kennen, laat staan allemaal na willen spelen. Op zijn cd staat niets voor niets: ‘When darkness falls my music begins’. Zie het als een waarschuwing of naar believe een aanbeveling.

Deze Pool nam voor zijn composities naast die hypnotiserende zang het volledige instrumentarium voor zijn rekening. En passant schreef hij ook nog de orkestrale stukken. Twee landgenoten hielpen hem met de teksten en spraken het nodige onheil mee in. Te weten spiritueel ontwerper Tomasz Bartosik en Zdzisław Zabierzewski alias Ziggy the Bat die, volgens de cd-inlay, zijn duistere inbreng  acterend voordraagt. Waarvan akte.

De zangstem van Dominik Burzym is een heldere bariton die met hier en daar een voorzichtige grom en een zachte grunt vooral in het lagere register prima uit de matte verf komt. In combinatie met zijn vertelstijl heeft het dezelfde kleurtonen als de albumhoes. Een schakering van duister grijs naar lijkbleek wit. Till Lindemann is de tweede naam die in mij opkomt en in de beurt komt van zijn stem. En de associaties gaan verder, want de Rammstein aha erlebnis geld voor vele nummers. Zeker als je het theatrale en de vreemde uitschieters als het toepassen van kolderieke snelle tex mex ritme’s zoals in Your Mephisto, Demonology en The Mess Sire in een loodzware metal vorm uitvoert. Kleurrijker zijn de symfonische orkestraties die vooral door het zware koper- en verbeten strijkwerk filmbeelden oproepen in de film noir stijl. De metal gitaar riffs passen uitstekend in deze duistere gothic wereld. Nergens overschreeuwd het een of is het ander teveel weggedrukt. De productie is prima te noemen en de pompeuze momenten worden op gepaste wijze ingevuld, al zal een ieder daar een eigen mening over hebben.

Het geheel zal namelijk misschien niet ieders kostje zijn. Tegen heug en meug zal je dan door een lugubere brij aan grimmigheid moeten doorbijten, zodat het bijzondere hapje je misschien toch gaat bekoren. Blijft de zang toch niet je ding, luister dan naar het instrumentale slotnummer Maldoror. Het is de symfonische versie geworden van Maldoror’s Song dat Dominik Burzym uit een doosje getoverd heeft. Hoe hij dat doet wordt nergens vermeld. In elk geval gitaar, drums en basgitaar spelen kan hij. Hieruit blijkt dat er potentie zit in deze man. “Etched In The Spirit” is een volwassen debuutalbum. Interessant en toch genoeg verwijderd van de huidige trends die de gothic metal scene domineren om onderscheidend te zijn.