Il Bacio Della MedusaAlbum

Il Bacio Della Medusa (de kus van de Medusa) is een Italiaanse artrock-progband die klinkt zoals de naam doet vermoeden: hartstochtelijk en grillig. Dit gezelschap produceert een ongepolijste mix van heavy prog, elektronica, symfo, jazz, gelardeerd met folk-achtige fluitbijdragen en typisch Italiaanse poëtische, dramatische zang.

Hun titelloze debuutalbum dateert al van 2004, waarna in 2008 al een heuse rockopera werd opgenomen. Tot nu toe werden vier studioalbums en een live-album geproduceerd.
In 2019 besloot de band een akoestisch optreden op te nemen. Dit ‘unplugged’ experiment vond plaats in Pallazo Della Corgna in Castiglione Del Lago in Perugia. Dit is een renaissance-paleis uit de 16^e eeuw waarvan de grote zaal is versierd met grote fresco’s. Een dergelijke omgeving sluit goed aan bij de teksten van El Bacio Della Medusa, die vaak zijn geïnspireerd door historische gebeurtenissen en legendes uit lang vervlogen tijden.

Op dit “AnimAcusticA” wordt een aardige doorsnede van het materiaal van alle vier studioalbums gespeeld, zij het in een akoestisch jasje.

Veel nummers wijken niet heel veel af van de studioversies, ware het niet dat ze door de akoestische uitvoering veel van hun oorspronkelijke power en grilligheid verliezen. Waar de originele uitvoeringen vaak worden gekenmerkt door een hutspot van felle, heavy gitaren, dik aangezette synthesizers en stevige drums, belanden we nu in een folky, soms Iberische, soms dromerige setting met een hoog gehalte aan dramatiek in de zang.
De stijl- en sfeerwisselingen binnen de diverse nummers worden in deze akoestische setting eveneens gehanteerd maar komen veel minder extreem tot uiting dan in de originele versies. Daarvoor biedt een bezetting van akoestische (bas)gitaren, piano, mini drumset, fluit en saxofoon te weinig zeggingskracht en kleurschakeringen.

Zoals Eric Clapton zijn flitsende Layla tijdens zijn ‘unplugged’-sessie omtoverde tot een blues-shuffle, doen de heren en dame van Il Bacio Della Medusa dat hier zeer verrassend met Il Vino (Breve Delirio Del Vino). Is het origineel een dramatische lofzang op dit ‘verderfelijke’ vocht, compleet met accordeon, worden we hier getrakteerd op een zeer lichtvoetige en snelle dixieland-versie. Erg smaakvol gedaan.

Enige grilligheid blijft op deze akoestische uitvoeringen nog wel overeind. Zanger Simone Cecchini gaat zich in zijn dramatiek nog wel eens te buiten aan het geselen van zijn stembanden wat soms, letterlijk, pijnlijk klinkt.
Daarnaast heeft fluitiste/saxofoniste Eva Morelli de nodige moeite om haar saxofoons aan de zuivere leiband te laten spelen. Wanneer ze de sopraansax bespeelt lijkt het geluid niet zelden op dat van een slangenbezweerder. Gelukkig speelt ze op dwarsfluit de sterren van de hemel. Dat laatste geldt ook voor gitarist Simone Brozetti en pianist Diego Petrini die er met regelmaat een flitsende solo uitgooien.
De slottrack, Testamento Dún Poeta, is in de studio opgenomen en is voor hun doen vrij rustig met een jazzy Latin feel.

Wanneer je goed bekend bent met het studiomateriaal van deze band kan ik me voorstellen dat dit akoestisch uitstapje een waardevolle aanvulling op je collectie is. Wanneer dit “AnimAcusticA” echter je eerste kennismaking met dit gezelschap is, vrees ik dat het te weinig variatie en zeggingskracht biedt om het schijfje nogmaals op te zetten. Dat in deze akoestische setting de zang in het Italiaans is, helpt voor ons westerlingen met een beneden gemiddelde kennis van die taal, ook niet echt.