Il Ballo Delle CastagneAlbum

Mensen die wel eens een film van Werner Herzog hebben gezien kunnen zich daarbij wellicht ook nog de muziek herinneren. Niet zelden werd die gemaakt door Popol Vuh. Dit is een van de eerste Duitse Krautrockgroepen, die zich toelegde op elektronische- en wereldmuziek. Het Oostenrijks/Italiaanse gezelschap Il Ballo Delle Castagne is onder de indruk van zowel de regisseur als de band. De Italiaanse band Ranestrane heeft ook iets met filmmuziek. Zij creëren perfect passende muziek bij bestaande films. Il Ballo Delle Castagne pakt het anders aan. Zij maken een soundtrack voor een onuitgebrachte film. Van Herzorg uiteraard. En waarom die dan ook niet meteen “Soundtrack For An Unreleased Herzog Movie” noemen?!

De band Il Ballo delle Castagne is in 2007 ontstaan door toedoen van Vinz Aquarian en Marco Gargegnani en eerder zagen al drie cd’s het licht die echter de burelen van Progwereld niet gehaald hebben. Hun tweede werkje, “Kalachakra”, was ook al geïnspireerd op een in dit geval wel bestaand werk van Herzog, een gelijknamige documentaire film over Tibet. IBDC maakt absoluut geen klassieke Rock Progressivo Italiano (RPI) in de trend van PFM, Le Orme, La Coscienza di Zeno, om maar een paar zijstraten te horen.

De Bal van de Kastanjes, ik kan er ook niets aan doen, laat een mix aan stijlen horen, vooral veel psychedelica, new wave, spacerock, krautrock, met een vleugje jazz en progressieve rock. Il Ballo laat ons weten dat ‘de reis’ de belangrijkste dimensie van dit muzikale project is. De heren pakken regelmatig zelf letterlijk de koffers en doen dan altijd wel het (Midden-) Oosten aan, maar willen ook de geest laten reizen via de klanken die ze voortbrengen. Het geluid is donker en gotisch met nadrukkelijk, jawel, oosterse invloeden. Wat oude demo’s zijn afgestoft en verlengd en daar kan Herzog het met zijn hommage dan mee doen. Popol Vuh klinkt nadrukkelijk door in het eerste nummer In The Garden Of (…) Popol Vuh! Hypnotiserende klanken en ritmes dragen bij aan het in hoger sferen brengen van de luisteraar. Hemelse koorzang en het gebruik van een clavesimbel versterken deze onaardse belevenis. Ronduit psychedelisch is het instrumentale Luntus In Ombra, percussie en akoestische gitaar zorgen voor een middeleeuwse twist.

En zo gaat het bijna ongrijpbare maar door. Vinz Aquarian laat een indringende spreekstem horen, de elektrische gitaar doet zijn intrede en zorgt samen met neefje basgitaar voor een iets stevigere inslag. Wat meer toegankelijk is het oosters getinte Profumi d’Oriente, waarbij we Vinz bijna op zingen kunnen betrappen, met een aanstekelijke partij akoestische gitaar op de voorgrond. Een pianostuk van een minuut of tien kom je niet zo vaak tegen, maar Marco doet het gewoon. We maken warempel ook nog een lekker stukje orgel en een elektrische gitaarsolo mee tegen het eind, maar de heren sluiten in stijl of met een tamelijk chaotisch, ritmisch werkje met drukke sitar en weer die vrouwelijke operastem.

Deze soundtrack is geen plaatje dat je met vrienden tijdens een gezellig etentje opzet, maar meer om een seance op te zetten in een donkere ruimte om zo voor een tijdje het aardse bestaan even achter je te laten. Dat zou zo maar nog kunnen lukken ook. Of de heer Herzog zich uitgenodigd voelt deze muziek te gebruiken bij een nog niet uitgebrachte film, ik heb zo mijn twijfels.

Fred Nieuwesteeg