Il Castello Di AtlanteAlbum

Il Castello Di Atlante draait inmiddels alweer ruim vier decennia mee in de Rock Progressivo Italiano (RPI), al zou het achttien jaar duren voor hun eerste album het licht zag. In deze context valt de periode tussen het in 2009 verschenen “Capitolo 7 – Tra Le Antiche Mura” en het hier voorliggende “Arx Atlantis” dus nog best mee. Aangezien deze voorganger naar mijn mening tot de betere ‘pastaprog’-albums van dit millennium behoort, zijn de verwachtingen dus hooggespannen. Worden ze ook waargemaakt?

Opener Non Ho Mai Imparato zet meteen de toon. Weldadige Mellotron-partijen, veel staccatospel, en een prominente rol voor de viool van (als ik de liner notes goed begrijp) Andrea Bertino, die oudgediende Massimo di Lauro hier (grotendeels) vervangt. Eigenlijk bevat het nummer alle ingrediënten die het genre zo kenmerken: vuistdikke toetsentapijten, meerdere gelijktijdige melodielijnen, abrupte tempowisselingen en een compositie die ook met gemak een paar minuten korter had gekund. Eigenlijk is het enige genrekenmerk dat op dit nummer ontbreekt de pretentieuze zang, die is hier verfrissend gewoontjes.

Met voorgaande is dan ook direct het meeste wel gezegd. “Arx Atlantis” klokt – verdeeld over vijf nummers – vijftig minuten. Vijf nummers die al meteen vertrouwd klinken en die precies het juiste RPI-gevoel weten op te roepen. Vijftig minuten muziek die erg rijk klinkt (goed hoorbaar door de prima productie), maar daardoor ook wel wat vermoeiend kan worden. In afsluiter Il Tesoro Ritrovato, een epic van ruim een kwartier, wordt alles nog eens uit de kast getrokken (inclusief een wat over the top-zangpartij), waarbij de interactie tussen viool en gitaar in het middenstuk er tussenuit springt.

Maakt “Arx Atlantis” de verwachtingen waar? Ja en nee. Het album bevat vijftig minuten kwalitatief uitstekende Italiaanse progressieve rock die zich wat mij betreft moeiteloos met de betere bands in dit subgenre kan mengen. Tegelijk is het een subgenre dat zich maar niet lijkt te willen vernieuwen en daardoor is het voor mij eigenlijk bij elke nieuwe plaat weer speuren naar díe elementen die het album anders maken dan die van de concurrentie. In dit geval heb ik ze niet gevonden.
Als je van Italiaanse prog houdt, dan beveel ik dit album van harte aan. Als je – net als ik – hier een beetje op uitgekeken begint te raken, gaat dit album je niet op andere gedachten brengen.

Wouter Brunner